پینوکیو (رمانهای جاویدان جهان)،(لب طلایی)

رمان پینوکیو اثر نویسنده‌ی نام‌آشنای ایتالیایی کارلو کولودی است که در قرن نوزدهم نوشته شده و شخصیت اصلی این داستان، آدمکی چوبی است که دماغ چوبی‌اش مشخصه‌ی بارز این شخصیت تخیلی است. بندیتو کروچه فیلسوف، منتقد و سیاست‌مدار مشهور ایتالیایی گفته است: «چوبی که پینوکیو از آن تراشیده شده، بشریت نام دارد.» این نسخه‌ی کتاب پینوکیو، توسط بهروز غریب‌پور از زبان اصلی (ایتالیایی) به فارسی برگردانده شده است. کارلو کلودی کتاب ماجراهای پینوکیو را در سال 1883 نوشت. ایتالیا به‌تازگی متحد و یکپارچه شده بود و اروپا، سرخوش از غلبه‌ی جهان‌گیرش در عصر ویکتوریایی به سر می‌برد. کلودی از داستان پینوکیو برای بیان باورهای سیاسی خود بهره برد و چه می‌دانست که سال‌های سال می‌گذرند و اخلاقیات مستتر در سطر سطر کتابش، همیشه قدرتمند باقی خواهد ماند؟ یک سال بعد ِنیتو موسولینی حکومت فاشیسم را در ایتالیا پایه گذاشت و جهان هبوطی تکان‌دهنده را از سر گرفت.
پینوکیو در این میان، پیامی ماندگار و شفاف داشت: پایبندی به صداقت و پایمردی در راه صاف زندگی. اثری که در اصل برای بچه‌ها نوشته و تصویرگری شد، امروز از ارکان پابرجای تاریخ ادبیات است و اثری کلاسیک. هویت اخلاقی، ترس‌های عمیق انسانی، مسئله‌ی احساس گناه و اصرار بر آن، اتحاد با نیروهای شر و لزوم شکست برای دیدن تصویر بزرگ‌تر زندگی، مواردی بدون تاریخ مصرف است که نبوغ کلودی، در قالب چوبی پینوکیو برای نسل‌های پس از خود به یادگار گذاشت.
هرکدام از شخصیت‌های اصلی ماجرای پینوکیو، هرکدام که این عروسک چوبی بیچاره را به‌سویی و سمتی به‌دنبال خود می‌کشاند، دغدغه‌ای در سرش می‌گذارد یا دانه‌ی تردید را در دل کوچکش می‌کارد، گشاینده‌ی مبحثی است درباره‌ی سوال‌های اصلی ذهنی بشر. جیرجیرک همان صدای آرام و گاه نامشخصی است که آدم‌ها بدان گوش نمی‌کنند؛ ژپتو والدی است که خواسته‌های قلبی خود را به قالب عروسکی چوبی می‌دمد و به او دل می‌بندد، گربه نره و روباه مکار نماینده‌ی جامعه‌ی بشری‌اند، دکترین‌های سیاسی، رهبران اجتماعی، دزدان قافله؛ پری آبی‌پوش صدای وجدان ماست، واقعی، راستگو وگهگاه بی‌قدرت.