بازگشت کنشگر (نظریه اجتماعی در جامعه پساصنعتی)

جامعه‌شناسی کلاسیک بیش از یک قرن مفهوم «نظام اجتماعی» را به مهم‌ترین مولفه‌ی تحلیل جامعه‌شناختی بدل کرد و نقش کنشگران اجتماعی را به حاشیه برد، به نحوی که کنشگر تنها در پیوند با الزامات نظام و ایفای نقش‌های اجتماعی معنا می‌شد. ساختارگرایی، کارکردگرایی، تکامل‌گرایی و نظریه‌ی گفتمان هریک بارویکردی ایدئولوژیک امکان کنشگری اصیل را نفی و این‌گونه وجود کنشگر را انکار کردند. تورن در این اثر از بازگشت کنشگر سخن می‌گوید و نظریه‌ی جدید «جامعه‌شناسی کنش» را ارائه می‌کند. جامعه‌شناسی کلاسیک برای مطالعه‌ی جامعه‌ی صنعتی طراحی شده بود، اما درک مناسبات جامعه‌ی پساصنعتی از گذر جامعه‌شناسی کنش ممکن می‌شود؛ نوعی جامعه‌شناسی که بیش از مطالعه‌ی نظم اجتماعی بر تغییر اجتماعی تمرکز دارد و مطالعه‌ی جنبش‌ها را بر مطالعه‌ی ساختارها تقدم می‌بخشد. در این نظریه‌ی جدید مفاهیم «تاریخ‌مندی»، «جنبش اجتماعی» و «سوژه» جایگزین مفاهیم «جامعه»، «تکامل» و «نقش» می‌شود و در کانون بازنمایی نوین از زندگی اجتماعی قرار می‌گیرد.