رانندگی برای خانم دیزی (نمایش نامه)

دیزی: نه! بولی: مامان! دیزی: نه! بولی: مامان! دیزی: گفتم نه بولی. تمام. بولی: مـعجزه اسـت دراز بـه دراز نـیفتـادی در بـیمارستـان اِموری ـ یـا روی تخت مرده‌شورخانه. ببینش! حتی شیشه‌ی عینکت نشکسته. دیزی: مشکل از ماشین بود. بولی: مادر من، ماشین که خودش نپیچیده توی پیاده‌رو و نکوبیده به گاراژ پُلارد. دنده را اشتباه زدی. دیزی: نزدم! بولی: زده بودی دنده عقب به جای جلو. گزارش پلیس می‌گوید. دیزی: باید اجازه می‌دادی لاسالم را نگه دارم. بولی: لاسالت هشت سال عمر کرده بود. دیزی: اهمیت نمی‌دهم. او این‌طور رفتار نمی‌کرد. و تو این را می‌دانی. بولی: مامان، ماشین‌ها رفتار نمی‌کنند. با آن‌ها رفتار می‌شود. حقیقت این است که تو، خودِ خودت، پاکارد را نابود کردی. دیزی: فکر می‌کنم بدانم چه می‌خواهی. حقیقت را می‌دانم. بولی: حقیقت این است که دیگر نباید بهت اجازه داد پشت فرمان بنشینی. دیزی: نه. بولی: مامان، می‌خواهیم برایت راننده‌ای استخدام کنیم. دیزی: نه نمی‌خواهیم. این به خودم مربوط است. بولی: برابر قرارداد بیمه‌ات ناچار هستند ماشینی نو بهت بدهند. دیزی: امیدوارم باز پاکارد نباشد. بولی: پناه‌بر خدا! می‌فهمی چه می‌گویم؟ دیزی: خیلی بد با مامانت حرف می‌زنی. بولی: مادر من، هفتاد و دو سالت است و بیست و هفت هزار دلار خرج گذاشتی رو دست شرکت بیمه. خطر بزرگی هستی برایشان. با این اتفاق دیگر هیچ‌کس بیمه‌ات نمی‌کند. دیزی: این را می‌گویی فقط برای اینکه نفرت‌انگیز جلوه کنی. بولی: بسیار خب. بله. بله من نفرت‌انگیزم. دارم این‌ها را از خودم درمی‌آورم. همه‌ی شرکت‌های بیمه‌ی آمریکا در پیاده‌رو به‌خط شده‌اند و روان‌نویس‌هایشان را تکان‌تکان می‌دهند و خودشان را می‌کُشند تا تو امضا کنی. همه دیزی ورتان را می‌خواهند، تنها زن تاریخ بشریت که پاکاردی که تنها سه هفته از عمرش می‌گذشت و گاراژی دوماشینه و اتاقک ابزار کنار جاده را یکجا و در یک چشم به هم زدن نابود کرد! دیزی: بعضی وقت‌ها خیلی احمقانه حرف می‌زنی بولی.