چشم انداز شعر معاصر ایران (جریان شناسی شعر ایران در قرن بیستم)

نهاد شعر تا پیش از رسیدن به دهه‌ی هفتاد، از مرزهای سنت ادبی و فرهنگی خارج نشد بلکه «سنت» در شکل دگردیسی‌یافته‌ای در دل آن ادامه حیات داد. تنها جریان‌های موسوم به شعر حجم و موج ناب، آمادگی خروج از سنت را داشتند که آن‌ها هم به جهت ضعف در مبانی فکری و جمال‌شناسانه راهی به دهی نبردند. «شعر آزاد» نخواست و یا نتوانست از چهارچوب پولادین وزن و قافیه رها شود و «شعر منثور» از جهت جهان‌نگری شاعرانه نهایتا در خطوط اصلی سنت حرکت کرد.
این کتاب به «جریان‌شناسی شعر ایران در قرن بیستم» پرداخته و با رویکردی انتقادی و تحلیلی وضعیت شعر ایران را پس‌از ورود به هزاره‌ی دوم خود، یعنی قرن بیستم، مورد بحث قرار داده است.
کتاب در ابتدا دورنمایی کلی از آنچه ارائه داده، در اختیار گذاشته است، سپس جریان‌شناسی شعر را از سال‌های پایانی دوره‌ی قاجار، سپس دوران مشروطه، پس‌از آن عصر پهلوی و ظهور شعر آزاد پی می‌گیرد. در نهایت دوره‌ی حاکمیت شبه رمانتیسم، بر بنیادهای فرهنگی و اجتماعی مورد بررسی قرار می‌گیرد، دوره‌ای که شعر سنتی کمی به حاشیه رانده شد و شعرهایی همچون موج نو ظهور یافت.