دختر گمشده (ادبیات مدرن جهان،چشم چراغ129)

همین‌طور مات و مبهوت مانده بودم و گوش‌هایم از عصبانیت داغ شده بود. حسی درونم بیدار شده بود که با همیشه فرق داشت: حس نفرت. نفرتی ژرف که مثل گوشت فاسد بوی گند می‌داد.
همه‌جا و همه‌چیز داشت دور سرم می‌چرخید. به دیوار مغازه تکیه دادم تا تهوعی که دچارش شده بودم، کمی بهتر شود. صورتم داغ شده بود. یک قطره‌ی درشت باران، چکید روی گونه‌ام. و سپس... بارانی سیل‌آسا شروع به باریدن کرد. پهلوهایم داشت از آب خیس می‌شد. اما تکان نخوردم. همان‌جا بی‌حرکت ایستاده بودم، چون خاطرات یک روز پاییزی سی سال پیش برایم زنده شده بود، روزی کاملا متفاوت با امروز، یک روز عالی و گرم و آفتابی. همه می‌گفتند این وقت سال چنین هوایی بی‌سابقه ست. از آن روزهایی که پر از اتفاقات خوب می‌شود.
دست‌هایم را مشت کردم و غرق در این خاطرات، به سمت خانه رفتم. آن روز اتفاق‌های خوبی افتاده بود. مامان گابریلا را بخشید. به خاطر موهایش. بله، او را به خاطر موهایش بخشید. آفتاب می‌درخشید، پرنده‌ها آواز می‌خواندند و مامان هم داشت مربا می‌پخت. آن روز من توی راه مدرسه، یک پر پیدا کرده بودم. عینک‌ام. چه بلایی سر عینک‌ام آمده بود؟ آها، عینک‌ام شکست و باعث خنده‌ی گابریلا شده بود. و ما قرار گذاشته بودیم بعد از مدرسه همدیگر را ببینیم.
آن روز پاییزی، از آن روزهای آفتابی‌ای که انتظارش را نداری، از آن روزهایی که قرار است فقط اتفاق‌های خوب بیفتد. این چیزی بود که مردم می‌گفتند. البته همه اشتباه می‌کردند. آن گرمای زودگذر و رنگ‌هایی که به سرعت عوض شدند؛ برگ‌هایی که زیاد روی درخت‌ها نماندند و آفتابی که رنگ باخت و کمرنگ شد. در پایان، آن روز، با آن زیبایی نماندنی، هیچ فرقی با روزهای دیگر نداشت.