وضعیت استثنایی

‌در الگوى هابز که تأثیرى ژرف بر فلسفه سیاسى ما برجا گذاشته است، قراردادى که قدرت و اختیارات را به حاکم تفویض مى‌کند مبتنى‌ست بر پیش‌فرض ترس متقابل و جنگ همه علیه همه: دولت آن [نیرویى] است که دقیقا براى پایان‌بخشیدن به ترس مى‌آید. در دولت امنیت این چارچوب وارونه مى‌شود: دولت دائما بر ترس [شهروندان] استوار است و باید این ترس را به هر قیمتى حفظ کند، چون کارکرد اصلى و مشروعیت‌اش را از آن مى‌گیرد... خطر در این‏جا عبارت است از گرایش به برقرارى رابطه‌اى حساب‌شده بین تروریسم و دولت امنیت: اگر دولت براى مشروعیت‌اش به ترس نیاز دارد، باید در صورت لزوم رعب و وحشت تولید کند یا دست‌کم مانع از تولید آن نشود. بدین‌ترتیب مى‌بینیم دولت‌ها آن سیاست خارجى را دنبال می‌‏کنند که تروریسمى را تغذیه مى‌کند که باید در داخل مرزها با آن جنگید و مى‌بینیم با دولت‌هایى که مى‌دانیم از سازمان‌هاى تروریستى حمایت مالى مى‌کنند روابطى دوستانه را حفظ مى‌کنند و حتا به آن‌ها سلاح مى‌فروشند.