پسران هاردی 5 (در جست و جوی گنج پنهان)

وقتی جو و فرانک فهمیدند در معدن گیر افتاده‌اند، خیلی ترسیدند. کپه‌ای خار و خاشاک دهانه‌ی تونل را پوشانده بود و آدم‌های خبیث بیرون انتظارشان را می‌کشیدند و آماده بودند تا سروکله‌شان پیدا شود! پسرها که جرئت نفس کشیدن نداشتند، گوش تیز کردند. مرد لاغر گفت: «دیشب فهمیدم توی گورستان گوش وایساده بودند. من هم آدرس معدن بریدی را بهشان دادم. کار خوبی کردم؛ نه؟» رفیقش گفت: «آن‌ها هم که دنبالش آمدند. اهرم با آن علامت رویش درست کار کرد. خوبیش این است که همه‌چیز تصادفی به نظر می‌رسد.» و قاه قاه از ته دل خندیدند. جو از سر شرمندگی نگاهی به برادرش انداخت. تازه فهمید دیلم رنگ‌شده را در قسمت سست تونل کار گذاشته بودند تا آن‌ها را گیر بیندازند! مرد لاغر در ادامه گفت: «راستش، می‌خواهم از دست آن توله‌ها خلاص شوم. ال بزرگ خیلی ناراحت شد که آن تفنگ توی هلیکوپتر کار نکرد.» -تقصیر تو که نبود، اسلیم. -بهش گفتم، اما گوشش بدهکار نیست. چون نتوانستم با آن ششلول بچه‌ها را از سر راه بردارم، از دستم خیلی عصبانی شده. حالا هم که از صبح این‌قدر وقت تلف کردم.» -چرا؟ -برای کاری که فکرش را مشغول کرده و یکریز درباره‌اش حرف می‌زند. قرار بود امروز جای دیگری باشیم، اما سروکله هاردی‌ها پیدا شد و نقشه‌اش عوض شد. مدتی سکوت برقرار شد. فرانک و جو با نگرانی صبر کردند تا به حرف‌هایی که شنیده بودند فکر کنند.