پروانه میشود

بعضی آدم‌ها واسه یه سری چیزا آفریده نشدن، من همیشه بهشون می‌گم زور نزن، توی تیم یه پسری بود اسمش شاهرخ، با پارتیو پولو چه می‌دونم هزار تا کوفتو زهرمار، اومد خودشو جا کرد توی تیم، باباش ازون کله گنده‌های مملکتی بود، خلاصه اومد توی تیمو هی گند زد، هی مربی بهش گفت اینطوری بازی کن، اونطوری بازی کن، هی گند زد، هی خرابکاری کرد، یه روز کلافه شدم، رفتم کشیدمش یه گوشه گفتم فلانی بعضی از آدم‌ها واسه یه سری از چیزها آفریده نشدن، زور نزن، زور می‌زنی از یه ور دیگه‌ات می‌زنه بیرون، گند می‌زنی به همه‌جا، همینی که هستی بمون. لب‌هایم را روی هم فشردم. می‌دانستم منظورش از تک تک جملاتی که بر زبان می‌آورد، من هستم. البرز همچنان ادامه داد: -واسه چیزی که نمی‌تونی خودتو به آبو آتیش نزن، بهش گفتم تو شاید بتونی سر کوچه با دوستات فوتبال بازی کنی، ولی اینجا تو این تیم معروف نمی‌تونی خودتو بکشونی بالا، از این بیشتر نمی‌شی، حالا می‌رسیم به تو، بتی تو هم مثه شاهرخ، زور نزن واسه چیزی که حسابی گند می‌زنی، می‌دونی چرا؟ زل زدم به داشبورت ماشین. البرز بازویم را تکان داد: -می‌دونی چرا بتی؟ سرم را به نشانه‌ی نه تکان دادم و بینی‌ام، را پرصدا بالا کشیدم. -واسه اینکه داری روی یکسری مسائل الکی پافشاری می‌کنی. تو اصلا مگه تا حالا رساله خوندی؟ از کجا می‌دونی حرومه یا نه.