نقد و نظر:درآمدی جامع بر نظریه های فمینیستی

جان استوارت میل دریافته بود که جامعه معیارهای اخلاقی کاذبی برقرار کرده است که زنان را می‌آزارد. بیش‌تر «فضایلی» که در زنان ستوده می‌شود در واقع خصلت‌هایی منفی است که زنان را از پیشروی به سوی شخصیت انسانی خویش بازمی‌دارد. این حرف هم در مورد خصلت‌های آشکارا منفی (مانند درماندگی) و هم در مورد خصلت‌های آشکارا مثبت (مانند ازخودگذشتگی) صادق است. به نظر میل، چون توجه زنان به قلمرو خصوصی منحصر شده است همه فعالیت‌های ذهنی زن مصروفِ دغدغه‌های شخصی خود یا اعضای نزدیک خانواده خود می‌شود. در چشم او خواسته‌ها و نیازهای خانواده بیش‌تر از خواسته‌ها و نیازهای کلی جامعه اهمیت می‌یابد. در نتیجه، ازخودگذشتگی او به شکلی درمی‌آید که بهترین توصیف آن خودمحوریِ افراطی است. همسر و مادر نمونه از هیچ کوششی برای پیشرفت حرفه‌ای شوهرش فروگذار نمی‌کند و تمامی توان خود را برای تحصیل و سپس ازدواج مناسبِ فرزندان مایه می‌گذارد، اما همه خیرخواهی او در خانه آغاز می‌شود و در همان‌جا پایان می‌پذیرد. مساوات‌طلبانی نظیر میل برای این نوع ازخودگذشتگی ارزشی قائل نیستند بلکه نوعی را می‌پسندند که مردم را برانگیزد تا در کنار خیر و صلاح فرد یا واحدِ کوچک خانواده خیر و صلاح عمومی جامعه را نیز در نظر بگیرند. میل معتقد بود که اگر زن از آموزشی برابر با مرد برخوردار شود یعنی اگر به او یاد بدهند که در کنار جزئیات به کلیات هم توجه کند و به قول معروف علاوه بر درختان، جنگل را هم ببیند ازخودگذشتگیِ راستین در او شکل می‌گیرد. همین اعتقاد است که دادخواهیِ مشتاقانه میل برای حق رأی زنان را توجیه می‌کند. دادن حق رأی به زن یکی از بهترین راه‌های آشناکردن او با عرصه‌ای وسیع‌تر است. شهروندانی که اخلاقا احساس مسئولیت کنند به هنگامِ تدوین سیاست‌های عمومی صلاح جمع را بر صلاح فرد ترجیح می‌دهند، و دادن حق رأی به زنان به ایشان یادآوری خواهد کرد که خیرخواهی، اگرچه در خانه آغاز شود، نباید به همان‌جا خاتمه یابد.