زندگی،عشق و دیگر هیچ

در همة آدم‌های متمدن نوعی و میزانی از عشق وجود دارد. در هر انسانی پایه‌ای برای عشق و نیروی بالقوه‌ای برای دوست داشتن به ودیعه نهاده شده است. پس عشق به واقع ساختن و بنا کردن برفراز آن چیزی است که از قبل وجود دارد. عشق در هیچ آدمی کامل نیست. همیشه جای رشد هست. در هر مقطعی از زندگیِ انسان عشق در سطحی از رشد قرار دارد و در فرایند شدن است. ساده‌لوحانه است اگر حس کنیم که عشق در آدمی به طور کامل تشخیص داده شود یا واقعیّت بیابد. عشق کامل به واقع نایاب است. اینکه کسی توانسته باشد آن را به دست آورد، مورد سؤال است. این به آن معناست که امکان ندارد یا هدفی نمی‌تواند باشد که تمام وجود خود را وقف به دست آوردنش سازیم.
در واقع بزرگترین مبارزه‌طلبی ما طلب عشق است، چرا که عشق و خود یکی هستند و کشف یکی به تشخیص هر دو منجر می‌شود.