رستم نامه نقالان

رستم بیش از آنکه برای خواص نامی مهم و شایسته‌ی ذکر باشد، برای عامه‌ی مردم اهمیت و اعتبار داشته است. پس شگرف نیست اگر داستان‌های مربوط به رستم به‌ویژه با آن همه اهمیت و جانانگی پهلوانی و حماسی در فرهنگ عامه و ادبیات شفاهی ایران در سده‌های گذشته بالاخص بعد از دوره‌ی صفویه، که دوران رواج افسانه‌های عامیانه است، در میان مردم گسترش پیدا کند و بعدها که این داستان‌ها به کتابت درمی‌آید، هسته‌ی اولیه‌ی نوعی از حماسه‌های عامیانه یعنی رستم‌نامه‌ها را تشکیل دهد.
ارتباط و پیوند خاص رستم‌نامه‌ها با سنن و مواریث ملی و آشنایی بیش‌وکم مخاطبان فارسی‌زبان با نشانه‌ها و اشاره‌های مرتبط با حوادث، بر تاثیر این نوع ادبی و در نتیجه شهرت و محبوبیت آن می‌افزاید تاآنجاکه تا همین اواخر رستم‌نامه را در کنار دو داستان معروف حسین کرد و امیرارسلان نامدار به‌عنوان سه اثر عامیانه‌ی محبوب طبع ایرانیان قرار می‌داد. از این سه اثر بی‌تردید رستم‌نامه به‌دلیل تکیه مواریث کهن و فرهنگ ملی و تهییج روح پهلوانی و جوانمردی مطلوب، با طبع و ذوق و نظر فارسی‌زبانان ارتباط بیشتری داشت و به اصطلاح خواننده یا شنونده با آن راحت‌تر و خودمانی‌تر برخورد می‌کرد.