کودک دریا

لباس‌های خیسمان را درآوردیم و پتوها را دورمان پیچیدیم. یان بین من و فابین چمباتمه زد و چشمانش را بست. البته او را خوب می‌شناسم و فهمیدم که خود را به خواب زده است. برادران کوچک‌تر، روی تختی که پشت سرِ ما بود، خوابیدند. نخست راننده‌ی کامیون چند سوال از ما کرد: به کجا می‌رویم؟ از کجا می‌آییم؟ به حالت مبهمی به جلو اشاره کردم. به نظرم او هم به همین حرکت اکتفا کرد و دیگر چیزی نپرسید. هوای داخل اتاقک خوب بود. موتور ماشین منظم کار می‌کرد و در نتیجه، هوای آن‌جا را گرم کرده بود. در نور چراغ‌های جلویی، فقط جاده‌ی تاریک و بارانی دیده می‌شد. درختان بی‌برگ، انگشتان لاغرشان را به سمت آسمان دراز کرده بودند. گاهی از یک روستای به خواب رفته و سپس از یک دشت عبور می‌کردیم. دلم می‌خواست همچنان داخل این کامیون بمانم و راننده بدون توقف تا انتهای جاده براند و سرانجام به دریا برسد، چون مطمئن بودم که به طرف غرب در حرکت است. به سوی سرزمینی می‌رفت که یک شب تابستانی، یان از پنجره‌ی اتاقمان به ما نشان داده بود.