آگوست (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ91)

سر خط خبرهای وحشتناک را خواند. آن سال شروع بدی داشت. در اوایل فوریه، هشتادودو ارتشبد، تحت حمایت وزیر جنگ، ارتشبد سیرو دو اسپیریتو سانتو کاردوسو، تظاهراتی را به‌قصد کودتا سازمان‌دهی کرده بودند؛ تنها به بهانه‌ی افزایش هزینه‌های زندگی. رئیس‌جمهور آن وزیر خائن را از کار برکنار کرد، بی‌آنکه ارتشبد مورد اعتماد دیگری برای جایگزینی داشته باشد. گرگوریو می‌دانست که رئیس‌جمهور به هیچ‌کس در نیروی نظامی اعتماد ندارد، به‌ویژه از وقتی ارتشبد کردیرو د فاریاس، دوست دوران کودکی‌اش، در 1945 از پشت به وی خنجر زد؛ هرچند سرانجام مجبور شد وی را به وزارت جنگ منصوب کند. مرد غیرقابل‌اعتمادی چون ارتشبد سنبیو دا کوستا، بی‌چون‌وچرا از جانب نظامیان پذیرفته شد، چون عضو هیئت فرماندهان نظامی بود که در کنار نظامیان آمریکای شمالی جنگیده بود و وظیفه داشت برای بازگرداندن آرامش بین گروه‌های شبه‌نظامی از وزیر کار بخواهد دوست دیرینه‌اش، ژانگو گوالارت، را برکنار کند. این‌همه پیش از، پایان فوریه رخ داد. گرگوریو با خود اندیشید «آری، شروع بدی برای سال»، در ماه مه کودتاگران، با کمک ژوائو نوس خائن، به نشر اکاذیبی در خصوص امضای معاهده‌ای محرمانه بین پرون و ژوتولیو پرداختند. گرگوریو سخن ژوائو نوس را فراموش نمی‌کرد، حتی به‌عنوان وزیر امور خارجه: «سیاه کثیف، دماغ را جایی که هنوز احضارت نکرده‌اند فرونکن»؛ به‌صرف تلاش گرگوریو برای برقراری تماس بین رئیس‌جمهور و فرستاده‌ی پرون، رئیس‌جمهور آرژانتین. حتی در ماه مه، به بهانه‌ی قتل روزنامه‌نگاری براثر ضربات پلیسی سرشناس، معروف به Patada de mula، تظاهراتی علیه دولت از سوی هواداران کوروو، افراد «لانترنریو»، کودتاچی‌های مستقر در باشگاه دا لانترنا حمایت‌شده از سوی «مالامادا»ها، سازمان زنان خانه‌دار عاصی _ بر پا گردید. در ماه جولای، گروه خبیث هوادار اودنته، همانند همیشه به بهانه‌ی اعتصاب و با مشارکت کمونیست‌ها، دست به یک راهپیمایی اعتراضی زد. در پس این حرکت اعتراضی هم گروه چپ‌گرای کوئروو قرار داشت.