وقتی من بچه بودم

خاطرات دوران کودکی چیز بخصوصی است. نمی‌دانم چرا چند خاطره از سه سالگی‌ام به یاد می‌آوردم؛ ولی اصلا چیزی از چهار یا پنج سالگی‌ام به یاد ندارم. چرا هنوز پزشک مسئول و پرستار دلسوز باغ کوچک کلینیک خصوصی را به یاد می‌آورم! جراحی کوچکی روی پایم انجام داده بودند. زخم باندپیچی‌شده، مثل آتش می‌سوخت. آن زمان من می‌توانستم راه بروم، ولی مادرم من را بغل کرد و به خانه برد. من هق هق گریه می‌کردم. او دلداری‌ام می‌داد. هنوز هم حس می‌کنم که چقدر سنگین بودم و دست‌های او چقدر خسته شدند. درد و ترس، خوب در حافظه‌ی آدم باقی می‌ماند. چرا من آقای پاتیتس و آتلیه‌اش را به یاد می‌آورم؟ آتلیه‌ی عکس‌های پرتره‌ی هنری که در خیابان بائتسنر بود. یک لباس دخترانه‌ی ملوانی کوچک پوشیده بودم که یقه‌اش از پارچه‌ی پیکه بود. یک جفت جوراب سیاه پوشیده بودم که پایم را می‌خاراند و یک جفت کفش بنددار. (امروز دختربچه‌ها شلوار می‌پوشند. آن وقت‌ها پسربچه‌ها دامن می‌پوشیدند!)