عشق نامرئی (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ71)

قیافه‌ی متعجب مرا که دید، زد زیر خنده. «شوخی می‌کنم، موسیو. منظورم این بود که دکتر هایمان به همان نژاد وفادار مانده است. هر وقت که یکی از بوسرون‌هایش می‌میرد یکی جدید می‌خرد و اسمش را آرگو می‌گذارد. حداقل این‌طوری می‌تواند مطمئن باشد وقتی صدایش می‌کند، اسمش را عوضی نخواهد گفت.» ناراحت از اینکه احمق فرض شده بودم، فریاد زدم «آدم چقدر می‌تواند تنبل باشد؟!» او درحالی‌که پیشخوان فلزی را با دستمالش پاک می‌کرد، غر زد «تنبل؟ این لغتی است که من برای توصیف دکتر هایمان اصلا استفاده نمی‌کنم.» در ماه‌های پس از آن، فهمیدم چقدر او درست می‌گفته است. دکتر همه‌چیز بود به جز تنبل! درواقع این مرد اصلا استراحت نداشت: در سن هشتاد سالگی هنوز چند ساعت در روز با سگش قدم می‌زد، هیزم‌هایش را خودش می‌شکست، چند انجمن را اداره می‌کرد و به باغ وسیع اربابی با عمارت سنگی پیچک‌پوشش رسیدگی می‌کرد. آن طرف این ساختمان نسبتا بزرگ، خانه نبود فقط مزارع و مراتع و درختستان بود که تا جنگل دوردست تورنی باس امتداد داشت، تا خط سبز و تیرۀ افق. این منطقۀ سرحدی، روی خط مرزی بین دهکده و جنگل‌ها، کاملا متناسب ساموئل هایمان بود، مردی که بین دو دنیا رفت و آمد می‌کرد، دنیای انسانی و دنیای حیوانی، با دوستان روستایی‌اش گفت‌و‌گو می‌کرد، بعد همراه سگش برای پیاده‌روی‌های طولانی دونفره رهسپار می‌شد.