رویکرد ساده به فیزیولوژی فعالیت ورزشی و تمرین (ویژه مربیان و ورزشکاران)

به هنگام انتقال از حالت استراحت به فعالیت، همزمان با افزایش برون ده قلبی توزیع مجدد جریان خون در بافت ها صورت می گیرد. ظرفیت پمپاژ قلب طی فعالیت ورزشی به طور کامل نمی تواند خون را به همه بافت ها و اندام ها برساند. بنابراین، جریان خون برخی اندام ها مانند کبد و کلیه کاهش می یابد. این اندام ها می توانند کاهش موقتی در جریان خون را تحمل نمایند، زیرا در حالت استراحت آنها سهم بیشتری از برون ده قلب را نسبت به آنچه برای سوخت و ساز پایه نیاز دارند دریافت می کنند. بیشتر حجم خون به نواحی و یا بافت هایی که نیاز بیشتری دارند به خصوص عضلات هدایت می شود. جریان خون پوست هم افزایش برجسته ای پیدا می کند تا گرمایی که به وسیله انقباضات عضلانی تولید شده را دفع کند. توزیع مجدد جریان خون از طریق تغییراتی در مقاومت رگ های خونی رخ می دهد. مقاومت با انبساط و انقباض سلول های عضلات صاف در دیواره رگ های خونی تغییر می یابد. سلول های عضلانی صاف در دیواره رگ ها به وسیله سیستم عصبی خودکار کنترل می شوند. طی فعالیت ورزشی، افزایش فعالیت سیستم عصبی سمپاتیکی موجب انقباض سلول های عضلانی صاف دیواره رگ ها می گردد، در نتیجه قطر رگ ها کاهش می یابد. بنابراین، خون کمتری به برخی بافت ها جریان می یابد. کاهش جریان خون به این اندام ها تضمین می کند که فشار خون میانگین سقوط نکند، وقتی گروه های عضلانی بزرگ در حال کار کردن هستند. عضلات در حال انقباض ذراتی مانند نیتریک اکساید و آدنوزین آزاد می کنند که اثرات متضادی دارند: آنها سلول های عضلانی صاف رگ ها را ریلکس (انبساط) می کنند، به طوری که قطر رگ های خونی بزرگتر می شود و اجازه می دهند خون بیشتری به عضلات برسد. دستگاه قلبی عروقی باید همیشه خون کافی به مغز و قلب برساند. این اندام ها در نبود اکسیژن حتی به مدت بسیار کوتاه آسیب جدی می بینند.