عملکرد دستگاه ایمنی در ورزش

فرضیه گلوتامین بیان می کند کاهش در غلظت گلوتامین پلاسما که به واسطه ی ورزش و تمرین سنگین ایجاد می شود، فراهمی گلوتامین برای سلول های ایمنی را محدود می کند. سلول های ایمنی گلوتامین را برای تولید انرژی و بیوسنتز نوکلئوتیدها نیاز دارند، بنابراین فرضیه ی گلوتامین سازوکاری را برای توضیح اختلال ایمنی ناشی از ورزش فراهم می کند. این فرضیه ی جالب به احتمال زیاد مهم ترین دلیل برای توجه به گلوتامین در ادبیات پژوهشی است، زیرا روند کاهش در غلظت گلوتامین پلاسما پس از ورزش های شدید و بلندمدت همزمان با کاهش در بسیاری از پارامترهای ایمنی رخ می دهد. به علاوه، پژوهشگران دریافته اند ورزش های بلندمدت با شدت های متوسط تا بالا که موجب اختلالات ایمنی شدید می شود، می تواند کاهش شدید غلظت گلوتامین پلاسما را نیز در پی داشته باشد. فرضیه گلوتامین که بر پایه ی کار در بیرون از محیط بدن توسط پاری بیلینگس و همکاران بنا شده است نشان می دهد تکثیر لنفوسیت های تحریک شده با میتوژن در غلظت بهینه ی گلوتامین یعنی بین 100 تا 600 میکرومول در لیتر افزایش می یابد. برخی شواهد نشان می دهد با مکمل سازی گلوتامین در بیمارانی که جراحی شدید داشته اند، پاسخ های میتوژنی لنفوسیت های T بهبود می یابد که از فرضیه ی گلوتامین حمایت می کند.

با این حال، مقاله های مروری جدید مهم ترین ضعف هایی را که موجب رد شدن این فرضیه می شود که کاهش غلظت گلوتامین پلاسما مسئول اختلال ایمنی همراه با ورزش سنگین است مشخص کرده اند. مهم ترین فرضیه ی گلوتامین این است که وقتی لنفوسیت ها در محیطی با غلظت گلوتامین برابر با پایین ترین غلظت گلوتامین پلاسمای اندازه گیری شده پس از ورزش (300 تا 400 میکرومول در لیتر) کشت داده شدند، عملکرد آن ها مانند وقتی بود که در محیطی با سطوح استراحتی طبیعی گلوتامین یعنی حدود 600 میکرومول در لیتر کشت داده شدند. برای این که تکثیر لنفوسیت ها در بیرون از محیط بدن کاهش یابد، غلظت گلوتامین پلاسما در محیط کشت باید کمتر از 100 میکرومول در لیتر باشد، این در حالی است که حتی در شرایط کاتابولیکی شدید مانند سوختگی های شدید نیز غلظت گلوتامین پلاسما به ندرت به کمتر از 200 میکرومول بر لیتر می رسد.