بهداشت در ورزش

اختلالات تغذیه ممکن است اثر مهلک و ویرانگری بر زندگی بیماران و خانواده هایشان داشته باشد. گزارش ها نشان می دهد که اختلالات تغذیه می تواند شدت یابد و در تعداد کمی از موارد منجر به مرگ شده است. دوره درمان افراد مبتلا به این بیماری طولانی است و در بیشتر موارد نتایج رضایت بخشی حاصل نمی شود. در افراد آسیب پذیر نظیر زنان جوان اختلالات تغذیه ممکن است پس از یک دوره رژیم غذایی خاص تشدید شود این بیماری همچنین ممکن است پس از یک دوره زمانی با برنامه غذایی محدود که بعد از جراحی دهان یا دندان بیماری یا استرس و یا توجه زیاد به وزن بدن و نوع غذا می باشد، ایجاد شود.

تبلیغاتی که بر روی ترکیب غذایی خاص تاکید می کند ممکن است این شرایط را کم اهمیت جلوه داده و میزان اختلال ایجاد شده توسط این عوامل را جزئی معرفی نماید. ورزشکاران برای رسیدن به وزن معینی که در رقابت ها در نظر گرفته می شود یا برای انتخاب شدن در ورزش هایی که ظاهر شخص یا داشتن چربی کم در آنها اهمیت دارد، (مثلا در ژیمناستیک و دوهای استقامت)، از رژیم غذایی سختی استفاده می کنند که می تواند آنها را مبتلا به اختلالات تغذیه نماید.

این افراد برای بهبود بخشیدن کارایی خود، روی نسبت وزن به چربی بدن و نیز رژیم غذایی توجه زیادی دارند و بدین علت رفتارهای تغذیه ای خاصی را از خود بروز می دهند که شبیه رفتارهای بیماران مبتلا به اختلال تغذیه است. این گونه افراد باید به طور جدی و مستمر تحت مراقبت قرار بگیرند. کم اشتهایی عصبی یا بیماری اسلیمر و پراشتهایی عصبی دو بیماری عمده از اختلالات تغذیه می باشند که به ترتیب باعث از دست دادن اشتها و زیاده روی در خوردن همراه با استفراغ می شوند.

بسیاری از افراد، مثل ورزشکارانی که از اختلال تغذیه رنج می برند ممکن است تمام موارد این معیار را نداشته باشند هر دو اختلال فوق زمانی تشخیص داده می شود که نسبت طبیعی وزن در مقایسه با میزان چربی غیرطبیعی به نظر می رسد و باعث ایجاد شکل فیزیکی غیرطبیعی برای بدن می شود. این حالت را زمانی شخص درمی یابد که از چاق شدن بدش می آید و آن را بی ارزش می داند. میزان تنفر از خود در بیمارانی که دچار اختلالات تغذیه هستند بسیار زیاد می باشد.