یک زندگی دیگر

من و شوهرم هیچ چیز را از هم پنهان نمی‌کنیم. همیشه سر شام کارهایی را که در طول روز انجام داده‌ایم برای هم تعریف می‌کنیم. البته این کار را عمدا و از روی برنامه انجام نمی‌دهیم بلکه چون همدیگر را دوست داریم و هیچ کدام رازی برای پنهان کردن نداریم به طور طبیعی انجامش می‌دهیم، بدون اینکه خودمان متوجه باشیم. حتی شاید این کار نه برای اطلاع دیگری، بلکه برای این باشد که با نقل حکایت‌هایمان جدایی روزانه را که حاصل تفاوت مشغولیت‌هایمان است از بین ببریم. به اصطلاح، من شوهرم را وارد زندگی‌ای که بدون او گذرانده‌ام می‌کنم و او هـم متقابلا همین کار را می‌کند. به این ترتیب زندگی دوگانه ما بعد از این حکایت‌ها، مثل دو چشمه دوقلو که بعد از پیمودن مسیری جدا از هم یکی می‌شوند، دوباره می‌شود یک زندگی. امروز مثل همیشه سر میز نشسته‌ایم. هوا گرم است و پنجره رو به باغ کاملا باز است؛ شب‌هنگام است و باغچه با گل‌های روشنش که در این روزهای ماه مِی شکفته‌اند، تماما در تاریکی فرو رفته است. شوهرم گل‌ها را نگاه می‌کند، بعد رو می‌کند به من و می‌گوید: ــ تو هم مثل این گل‌هایی.