پنهان در آینه:گفت و گو با ضیاء موحد (زبان و ادبیات67)

باید از میزان آگاهی و تسلّطی که شاملو به زبان فارسی داشت و در نیما دیده نمی‌شود یاد کرد. شاید هم نیما اصلا نمی‌خواسته چنین چیزی را نشان دهد. چون کسی که افسانه را در سن بیست‌وهفت‌سالگی سروده، حتما تا حدّی به زبان و ادبیات فارسی تسلّط داشته است.
اما یکی از ایرادهایی که شاملو به نیما وارد می‌دانست این بود که چه‌طور می‌شود یک شاعر، منظومۀ بلندی را در یک وزن بسراید؟ می‌گفت یک منظومۀ بلند باید در چند وزن سروده شود. یعنی وزن به تناسب موضوع و محتوا عوض شود. البته شاملو خودش هم هیچ‌گاه شعر بلندی نگفته که ما ببینیم اگر می‌گفت چه از کار درمی‌آمد. بنابراین، ضمن واردبودنِ چنین اعتراضی، نمونه‌ای هم از آنچه مدّنظرش بوده (دست‌کم در آثار خودش) سراغ نداریم، تا ببینیم آیا اصلا حاصلی را برای شعر ما به‌همراه دارد، یا نه؟
از طرف دیگر شعر سپید گفتن هم چیزی نبود که نیما بپسندد. و حتّی در یکی از نامه‌هایش به شاملو، یادآور شده که نباید جلوتر از مردم حرکت کرد. و این حرف از نیما خیلی تعجّب‌آور است.