یک دقیقه برای خودم (این که دیگران را دوست بدارم حتی مهم تر از آن است که دیگران مرا دوست بدارند)

یک بازرگان جوان که همواره در تلاش و رسیدن به کامیابی بود، با خود فکر می‌کرد چگونه می‌توان در زندگی به تعادل و توازن بیشتری دست یافت و چگونه می‌توان در خانه و خانواده و در محیط کار، راحت و خوشبخت بود. گرچه اطرافیانش او را فردی شاد و موفق می‌پنداشتند، ولی او خود احساس می‌کرد در زندگی چیزی مهم و اساسی کم دارد. بسیار سعی کرد این احساس را از خود براند. به خود تلقین می‌کرد که همه چیز روبه‌راه است و او در انجام کارها درست عمل می‌کند. اما به این هم اعتراف داشت که برای توفیق در کار و زندگی، بیش از حد تلاش می‌کند و بیش از اندازه وقت صرف می‌کند. با این همه گاه که شهامتی می‌یافت تا به وضع خود بنگرد و شرایط خود را مطالعه کند می‌دید که در روابطش، چه از نظر کاری و چه شخصی چیزی کم دارد. در خلوت و باطن نیز رابطة خود با خویش، راضی و خشنود نبود و آن را دل‌پسند نمی‌یافت. بارها با خود می‌اندیشید: آیا این انتظاری بیش از اندازه است که انسان خواهان توفیقی مطلق و همه جانبه باشد، و در کار، حرفه، در خانه و خانواده موفق بوده و از آرامش درونی برخوردار باشد؟ با خود می‌گفت کمتر کسی را می‌توان یافت که به راستی در زندگی احساس خوشبختی و رضایت کامل کند.