«چاقو در آب» فیلمی است به کارگردانی رومن پولانسکی و محصول ۱۹۶۲ سینمای لهستان. در این فیلم بازیگرانی چون لئون نی یمزیچ، یولانتا اومکا و زیگمونت مالانوویچ به نقش‌آفرینی پرداخته‌اند. یرژی لیپمن فیلمبرداری این فیلم ۹۸ دقیقه‌ای را بر عهده داشته و هالینا پروگر نیز تدوینش کرده است. «چاقو در آب» در همان سال نماینده سینمای لهستان شد و در مراسم آکادمی اسکار حضور داشت. عناصر این فیلم، که نخستین فیلم بلند رومن پولانسکی است، بعدها در سینمای پولانسکی به‌عنوان المان‌های تکرار‌شونده، باز هم ظاهر شدند. پولانسکی این فیلم را در زمانه‌ای ساخت که کمونیست‌ها در لهستان حاکمیت می‌کردند. دوره‌ای که اختناق و سانسور در هنر هفتم و در خاک لهستان ویژگی بارز آن است و به‌خاطر همین فیلم، پولانسکی از سوی کمونیست‌ها اذیت و آزار دید. از سوی دیگر، تعداد شخصیت‌های اندک -فیلم کلاً سه پرسوناژ دارد- و محیط بسته یک قایق به عنوان لوکیشن، مشکلاتی را پیش روی پولانسکی جوان قرار داده بود؛ مشکلاتی که البته رومن پولانسکی از آن‌ها سربلند بیرون آمد و فیلم بدل به یک فیلم-کالت تمام عیار شد.

قسمتی از «فیلمنامه چاقو» در آب نوشته‌ی یرژی اسکولیموفسکی:

جوان: انتظار یه سواری شخصی رو نداشتم. از پنجره بیرون را نگاه می‌کند. سواری از مقابل یک پمپ بنزین می‌گذرد. جوان: بنزین! (مکث می‌کند) از کجا باید می‌دونستم که یه سواری شخصیه؟ کریستینا: مگه نمیشه به راننده‌ی سفارت اجازه بدن برای گردش یکشنبه، سواری رو ببره؟ آندژی: بهش می‌گن شوفر نه راننده. جوان: می‌تونم تشخیص بدم. می‌دونم باید چطوری باشه. شماره پلاک لهستان... تازه اصلاً قیافه‌ی شما به راننده... شوفر سفارت می‌خوره؟ آندژی: این روزا میشه بعضی سواریای درست حسابی رو زیر پای مردم دید. جوان: مدل ۴۰۴ از همه بهتره. من تو ورشو یه مدل ۱۹۰ اس ال و دو تا جاگوار دیدم و حالا هم مال شما رو. خیلی ببخشید! ولی انگار نه انگار که دارین با سرعت ۱۳۰ تا می‌رید. کریستینا: (با کنایه) شوهرم راننده‌ی بدی نیس. جوان: می‌بخشید. آندژی: (با لبخند) کجا می‌ری؟ جوان: شما چی؟ آندژی: همین نزدیکیا، بندر. جوان: از هیچی بهتره. هر چند بدم نمی‌اومد از ورشو هم با همین سواری میومدم. آندژی: اگه نمی‌تونستم نگه دارم چی می‌شد؟ جوان: الان یه جنازه کف جاده افتاده بود!