در غارهای پر از نرگس

علی باباچاهی شاعرِ پُر‌کار و پُر‌فراز‌و‌نشیبی بوده است. شاعری در نوسان و در بسامدِ کلمه. او در دهه‌ی هفتاد با «نم‌نم بارانم» گسستی، حالا اگر نگوییم در تمامیتِ شعر پیرامون خودش، بلکه در نهاد خود و شعرش پدیدار می‌آورد. از تئوری‌های خوانده و اغلب وارداتی، چیزهایی را وارد شعرش می‌کند که جواب می‌گیرد و آن دفتر، جزو پرحرف‌وحدیث‌ترین کتاب‌هایی‌ست که آن سال‌ها منتشر می‌شود. بعد از نم‌نم‌بارانم این سازوکار ادامه می‌یابد تا به دفتر شعر پیش رو یعنی «در غارهای پر از نرگس». باباچاهی در «غارهای پر از نرگس» عینا دچارِ گسستی هم‌سان آن رخدادی شده‌است که ردش را تنها در «نم‌نم بارانم» سراغ داریم و نه هیچ‌جا و هیچ مجموعه‌ی دیگرش. به‌عبارت دیگر شاعری که زمانی خودش را عطف به «نم‌نم بارانم» و جدوجهدهای آن شعرها، اصطلاحا شاعر «در وضعیت دیگر» یا «پست‌مدرن» می‌نامید، امروز و در این مجموعه، رفتاری «پسا پست‌مدرنیستی» با زبان دارد. رفتاری که شکافی عمیق در بطن خودش ایجاد می‌کند.