پروژه شیلی (داستان پسران شیکاگو و سقوط نئولیبرالیسم)

اصلاحات اقتصادی شیلی یکی از جذاب‌ترین داستان‌های اصلاحات اقتصادی در جهان است. شیلی از 1970 تا 1973 در حال غلتیدن به سمت کمونیسم بود. اما بعد از کودتای ژنرال پینوشه، همه‌چیز تغییر کرد. افرادی از فارغ‌التحصیلان دانشگاه شیکاگو، مشهور به پسران شیکاگو، به سیاستگذاران اصلی اقتصاد شیلی تبدیل شدند. اصلاحاتی که پسران شیکاگو آغاز کردند و تا بعد از حکومت پینوشه نیز ادامه داشت، وضعیت اقتصادی شیلی را متحول کرد. در اواسط دهه‌ی 1980، شیلی، کاستاریکا و اکوادور درآمد سرانه‌ی تقریبا یکسانی داشتند و در میانه‌ی کشورهای آمریکای لاتین بودند. اما دو دهه بعد، درآمد سرانه‌ی شیلی بیش از دو برابر اکوادور و چهل درصد بیش‌تر از کاستاریکا بود. در سال 2020، شیلی بیش‌تر شبیه کشوری در اروپای جنوبی مانند پرتغال یا اسپانیا بود تا کشوری در آمریکای لاتین. اما این اصلاحات روی بشکه‌ی باروتی از نارضایتی اجتماعی بنا شده بود و «نابرابری» ریشه‌ی اصلی این نارضایتی اجتماعی بود. برای پسران شیکاگو «نابرابری» اهمیت زیادی نداشت. در مستند پسران شیکاگو در 2015، یکی از پسران مهم شیکاگو، رولف لودرز، به مصاحبه‌کننده گفت: «من واقعا به نابرابری اهمیتی نمی‌دهم... مشکل توزیع درآمد، مشکل حسادت است...» اما تداوم نابرابری بالا، به پاشنه‌ی آشیل مدل شیلی تبدیل شد. در 2019 افزایش اندک قیمت بلیت مترو در سانتیاگو به شورش و اعتراضات شدید منجر شد. این اعتراضات در نهایت بازنویسی قانون اساسی را رقم زد. البته مردم شیلی، در عین ناباوری، به پیش‌نویس این قانون اساسی جدید «نه» گفتند.
در کتاب پیش رو از سیاست‌های شاخصی که برای نخستین بار در شیلی وضع شد و نئولیبرالیسم را به‌شکلی گسترده در این کشور تعریف کرد سخن گفته شده و همچنین چگونگی به‌پایان رسیدن الگوی اقتصادی نئولیبرال در این کشور مطالعه شده است.