داستان بزرگ شدن من

آخرین زمین خوردن مادرم در هشتادسالگی‌اش بود. زمین خوردنی بد. بعدازآن، ذهنش پیوسته در نوسان بین گذشته و آینده بود. بعضی‌روز‌ها، او به عروسی‌‌ها یا مراسم تدفینی می‌رفت که چیزی بیش از نیم‌قرن پیش اتفاق افتاده بودند؛ روز‌های دیگری بودند که او خودش را با بچه‌ها در مهمانی‌های شام یکشنبه‌عصر می‌دید، بچه‌هایی که دیگر اکنون مو‌هایشان خاکستری شده بود. در این روز‌ها، او دائماً در رختخواب دراز کشیده بود، ولی‌در زمان حرکت می‌کرد و برمی‌گشت به دهه‌هایی که مدت‌ها بود مرده بودند؛ این برگشت به گذشته‌های دور را با سرعتی باورنکردنی انجام می‌داد، سرعتی ورای آنچه علم فیزیک می‌توانست عرضه کند.
یکی‌از روز‌هایی که به دیدارش در خانه‌ی سالمندان رفته بودم، پرسید: «راسل کجاست؟»
جواب دادم: «راسل منم.»
به گوینده‌ی این جواب، به این آدم بزرگ‌جثّه، خیره شد و جواب را نادیده گرفت. دستش را در نیم‌متریِ زمین بالا گرفت و گفت: «راسل قدش انقدره، همین!»
آن روز، در ذهنش، او خانمی جوان، همسری در حیاط خانه‌ای‌با مرغ و جوجه‌هایش بود، خانه‌ای واقع در دهکده‌ای‌در ویرجینیا، مشرف‌به باغ‌های سیب و با چشم‌اندازی محو از کوه‌های آبی‌رنگ دوردست، و من در آن‌لحظه غریبه‌ای‌بودم خیلی‌بزرگسال که به‌راحتی می‌توانستم جای پدرش باشم.
مادرم یک روز صبح خیلی‌زود در نیویورک به من زنگ زد. از من پرسید: «امروز حتما به مراسم تدفین من می‌آی؟» سؤالی آن‌قدر عجیب که خواب آدم را بپراند.