خفه خون

هوا گرگ‌ومیش بود که راهی شدند، ملک جان از جلو و گوسفند پشت سر. عذرا به قد و اندازه‌ی پنج متر عقب سرشان، سوار بر ترکه‌ای بلند که میان دو دست داشت، یورتمه‌وار اسب چوبی‌اش را می‌تازاند. دامن بلندش مدام زیر پا می‌ماند و از سرعت قدم‌هایش کم می‌کرد. ملک جان، ریسمان توی دستش را از این دست به آن دست کرد و چرخی زد تا مانع پیچیدن طناب به دست و پای گوسفند شود. چند قدم که رفت، سر جا ایستاد و دست‌به‌کمر، سر بالا کرد و رو به آسمان گفت: «بدو دیگر دختر، این طور بیایی تا فردا صبح هم نمی‌رسیم.» عذرا دامن لباس را بالا گرفت، قدم‌ها را تند کرد و خودش را به گوسفند رساند. نوک زبان بی‌رنگ و کلفتش را از دهان بیرون گذاشت و با چوب توی دستش دنبه‌ی گرد و پشمی حیوان را بازی داد. ملک جان لبخند روی لب به صورت عذرا نگاه کرد و پوزخند زد: «باورت می‌شود عذرا، دلم فقط برای تو دیوانه تنگ می‌شود.»