اسم (نمایش نامه)

اسم یک اثر درام است که براساس موقعیتی ساده شکل گرفته و هنر نویسندگان این است که از آن بستری برای بیان مسائلی مهم و تفکربرانگیز ساخته‌اند. پنج شخصیت اصلی نمایش، دو زوج و یک دوست مشترک، در یک مهمانی خانوادگی گرد هم آمده‌اند. در ابتدا دیالوگ‌های میان آن‌ها به نظر ساده و معمولی‌اند، حرف‌هایی که شاید در هر مهمانی بتوان شنید. اما این لایه‌ی بیرونی ماجراست و رفته‌رفته بحث‌هایی در می‌گیرد که به چالش میان شخصیت‌ها می‌انجامد. ونسان بااینکه به لحاظ اجتماعی فردی موفق محسوب می‌شود، اما تجربه‌ی پدرشدن را متضمن تعهداتی تازه و نگران‌کننده در زندگی می‌داند. طرح این ماجرا در یک مهمانی خصوصی و بحث و پرسش برای دانستن نامی که ونسان برای فرزندش برگزیده، به کنجکاوی درباره‌ی زندگی شخصی او می‌انجامد. زیرا در اروپایی که به دست هیتلر به خاک سیاه نشانده شده، حتی دهه‌ها بعد از آن ماجرا انتخاب نام آدولف خوشایند نیست! نویسندگان نمایشنامه با استفاده از حال‌وهوایی طنزآمیز و با دست‌گذاشتن روی مسائل ساده و به‌ظاهر روزمره‌ی زندگی، مفاهیمی جدی را مورد توجه قرار داده‌اند. پرسش و پاسخ‌ها و چالشی که در رابطه با انتخاب چنین اسمی به وجود می‌آید، ابعادی تازه از روابط و رازهای ناگفته زندگی افراد را می‌گشاید و این رازگشایی به تسویه حساب‌های شخصی میان آدم‌های نمایش ختم می‌شود. به‌این‌ترتیب نمایشی که به‌شکلی ساده شروع شده هرچه پیش می‌رود مفاهیم فلسفی و تفکربرانگیزی را مطرح می‌کند. «اسم» نمایشنامه‌ای‌ست که هم از خواندن آن می‌توان لذت برد و هم اینکه دست کارگردانان خلاق را هنگام اجرا باز می‌گذارد، تا توانایی‌های خود را روی صحنه در تعامل با ویژگی‌های کار نویسندگان، ارتقاء دهند و نهایتا حتی دست‌مایه‌ی مناسبی برای اقتباس در سینما باشد.