ارتقا

به مظنون کمک کردم از اتومبیل پیاده شود، سپس هر سه‌مان به طرف طبقۀ سوم رفتیم.
پس از اینکه وارد اتاق بازرسی شدیم بست‌های پلاستیکی دور مچ دست‌های سورن را پاره کردم و او را پشت یک میز فلزی نشاندم. برای مظنونان سرسخت‌تر، قفل‌های آهنی هلالی‌شکلی روی سطح میز جوشکاری شده بود.
ندین رفت تا قهوه بیاورد.
من پشت میز، روبه‌روی سورن نشستم.
او پرسید: «نباید الان حق‌وحقوقم رو بهم یادآوری کنی؟»
«طبق قوانین آژانس حفاظت ژن ما می‌تونیم تو رو تا هفتاد و دو ساعت نگه داریم، بی‌اینکه از حق‌وحقوقت حرفی بزنیم.»
«فاشیست‌ها!»
شانه‌هایم را به نشانۀ بی‌تفاوت بودن تکان دادم. حرفش چندان هم اشتباه نبود.
به امید بروز عکس‌العملی از جانب سورن کتابش را روی میز گذاشتم. سپس پرسیدم: «طرفدار آلبر کامو هم که هستی؟!»
«آره، کتاب‌های نایابش رو اغلب جمع می‌کنم.»
کتاب او نسخۀ قدیمی و جلدسخت رمان بیگانه بود. با دقت کتاب را ورق می‌زدم.
سورن گفت: «اونجا چیزی پیدا نمی‌کنی.»
به‌دنبال یک زمختی و سفتی در صفحات بودم؛ ردی که نشان دهد بخشی از آن‌ها خیس شده‌اند، یا وجود لکه‌های دایره‌ای بی‌نهایت ریز. مقادیر بسیار زیاد دی‌ان‌ای یا پلاسمیدها را می‌توان روی صفحات یک کتاب معمولی پنهان کرد؛ می‌توان آن‌ها را به مقادیر میکرولیتری روی صفحات رها کرد تا خشک شوند و سپس در جایی دیگر آن‌ها را آب‌دار کرد تا مورد استفاده قرار بگیرند. حتی یک رمان کوتاه مانند بیگانه می‌تواند اطلاعات ژنتیکی تقریبا نامتناهی‌ای را در خود جای دهد؛ هر صفحه‌اش می‌تواند توالی ژنوم یک پستان‌دار متفاوت باشد، یک بیماری وحشتناک یا یک گونۀ ترکیبی. هر کدام از این‌ها را می‌توان در یک آزمایشگاه ژنتیکی مجهز فعال کرد.»