ز مثل زکریا

می‌ترسم. یک نفر دارد می‌آید. فکر کنم کسی می‌آید، هر چند مطمئن نیستم و دعا می‌کنم که اشتباه کرده باشم. تمام امروز صبح را در کلیسا بودم و دعا می‌کردم. جلوی محراب را آب‌پاشی کردم و چند بنفشه و گل وحشی در آن گذاشتم.

آن بِردِن دختر شانزده‌ساله‌ای است که تنهای تنها مانده؛ جنگی هسته‌ای در گرفته و دنیایی که او زمانی می‌شناخته حالا دیگر از بین رفته؛ آن، یک سال تنها در دره‌ای زندگی کرده و هیچ نشانی از آدمیزاد ندیده است. اما کمی بعد تنهایی او شکسته می‌شود. کس دیگری زنده مانده و دارد به سمت دره می‌آید. این مرد کیست؟ چه می‌خواهد؟ می‌شود به او اعتماد کرد؟