قدرت پنهان تک گویی (پژوهشی در پیشینه،انواع و کارکردهای مونولوگ)

کتاب قدرت پنهان تک‌گویی که پژوهشی در پیشینه، گونه‌ها و کارکردهای مونولوگ (Monologue) است، با نگاهی به جایگاه، تقسیم‌بندی‌ها و تعاریف این نوع گفتار دراماتیک، به فرازوفرود آن در تاریخ درام‌نویسی پرداخته است. درام‌نویسی، هنر دیالوگ و گفت‌وگو است. تصور درام بدون گفت‌وگو و مکالمه‌ تقریبا غیرممکن است؛ چون در درام بار اصلی پیشرفت طرح، روایت و شخصیت‌پردازی بر دوش گفت‌وگو است، اما بیشتر درام‌نویسان در آثار خود از مونولوگ (تک‌گویی) و گفتار تک‌نفره نیز استفاده کرده‌اند. مونولوگ در تاریخ درام‌نویسی، از یونان باستان تا امروز به گونه‌های مختلف به کار رفته و فرازوفرود متفاوتی داشته است. در طول تاریخ درام‌نویسی، مونولوگ به‌عنوان یک تمهید نمایشی همواره مورد توجه درام‌نویسان بوده و هریک به فراخور ذوق و توانایی خود، کیفیت هنری خاصی به آن بخشیده و بر غنایش افزوده‌اند. نقطه‌ی اوج و دوران طلایی مونولوگ در تاریخ درام‌نویسی را می‌توان دوره‌ی شکسپیر دانست. ویلیام شکسپیر در نمایشنامه‌های خود به‌وفور از مونولوگ استفاده کرده و با رویکرد ویژه و منحصربه‌فردی که به این تمهید نمایشی داشته، کیفیت ویژه‌ای به آن بخشیده و کارکردهای آن را نیز گسترش داده است. در قرن بیستم و درام‌نویسی مدرن نویسندگانی همچون یوجین اونیل، برتولت برشت، ساموئل بکت، اوژن یونسکو و هارولد پینتر با بهره‌گیری خلاقانه از مونولوگ، حیاتی دوباره به آن بخشیده‌اند. در اواخر قرن بیستم، تئاتر تجربی با گسترش کارکردهای مونولوگ مفهوم تازه‌ای به آن بخشیده است.

کتاب حاضر به قلم عباس علی عزتی، مطالب خود را از جایگاه مونولوگ در فلسفه و تعریف و پیشینه‌ی آن آغاز کرده و سپس از انواع و کارکردهای آن سخن گفته است. بخش بعدی این کتاب درمورد مونودرام (Monodrama) سخن گفته است؛ به‌عنوان مدیومی که در آن تنها یک گوینده در متن نمایشی وجود دارد. در بخش پایانی کتاب ترجمه‌ی فارسی چند مونودرام شاخص قرار داده شده است. این مونودرام‌ها عبارتند از «شبی در نوامبر» نوشته‌ی مری جونز، «من نه» نوشته‌ی ساموئل بکت، «مونولوگ» نوشته‌ی هارولد پینتر و «صدای انسان» نوشته‌ی ژان کوکتو.

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی و هنر نمایشنامه‌نویسی پیشنهاد می‌کنیم.