در باب نیک بودن (مدرسه زندگی)

در بخش میراث مسیحیت می‌نویسد:
در طول قرن­ها، مسیحیت تنها نیروی قدرتمندی بود که افق فکری ما را شکل می­داد، و عمیقاً متعهد به توسعه­ی نیکی در جهان بود. با بهترین منابع زیبایی­شناختی و فکری­اش، بخشش، خیرات، لطافت و همدلی را می­ستود.
اما متاسفانه مسیحیت برای نیک بودن تلاشی نکرد. هم­چنین پیشنهاد داد که شاید تقابلی اساسی بین نیک بودن و موفق بودن وجود داشته باشد. به مسیحیان گفته شد که افراد موفق همیشه هم، افراد بسیار نیکی نیستند، و در کل افراد نیک هم، خیلی موفق نیستند. به نظر می­رسید متقاضیان بهشت تنها یک انتخاب داشتند: نیک بودن یا موفق بودن.
این دوگانگی، جذابیت نکوکاری را درون هرکسی که از صمیم قلب در آرزوی نیکی کردن بود، به شدت خدشه­دار کرد. مسیحیت ممکن است در تلاش برای ترغیب مردم در جهت نکو بودن باشد، اما با ارتباط عمیق آن با ناکامی، این احساس پایدار را ایجاد کرد که نکوکاری غالبا مورد توجه بازندگان است.

در بخش میراث لیبیدو می‌نویسد:

ویژگی نهایی و شخصی­تر که با نیک بودن همراه است: این عقیده است که فرد نیک نمی­تواند از نظر جنسی مطلوب باشد، زیرا خصوصیاتی که ما را از نظر جنسی جذاب می­کنند محدود به صفاتی چون وحشی­گری، سلطه­گری و بی­پروایی می­شود و با احساساتی چون لطافت و آرام­بودن مغایرت دارد.
نیک بودن بار دیگر انتخاب دشوار خود را به ما نشان می­دهد: انتخاب میان یک دوست دلپذیر که با او به پارک می­روید و یا یک همراه خطرناکی که باید با او همراه و در اتاقی تاریک ناپدید شوید.
با وجود همه­ی این­ها، حقیقت این است که ما نیک بودن را بسیار دوست داریم و حتی بیشتر به آن وابسته‌ایم. این فقط پیش‌زمینه­ی فرهنگی ماست که باعث می­شود نیک بودن ناعادلانه سرکوب شود و برای تأیید نیک بودن­ خود غیرهوشمندانه عمل کنیم. تصور می­کنیم همه­ی خصوصیاتی که به ما آموخته­اند، در تقابل با نیک بودن هستند. اما در واقع بسیار باهم مطابقت دارند و در نقاطی هم بسیار وابسته به هم هستند.


و در بخش بازندگان و قهرمانان تراژیک می‌گوید:

اغلب جوامع علاقه­ی زیادی به برنده­ها دارند اما واقعا نمی­دانند در مورد بازنده­ها که همیشه طبق آمار، تعدادشان زیاد است، چه باید بکنند.
برای مدتی طولانی، پیرامون موفقیت و شکست، شعارهای بسیار خوش­بینانه­ای وجود داشت. ما مدام در مورد انعطاف­پذیری، سرسختی، تسلیم نشدن و دوباره تلاش کردن می­شنویم. اما این رویکرد، تنها به­طور موقت می‌تواند دوام یابد. در برخی موارد، ناگزیر نتیجه این خواهد بود که همه­ی چیزها هم درست نخواهد شد.
قرار نیست سابقه­ی سیاسی­ات دوباره برگردد. هیچ راهی برای دریافت سرمایه برای تولید آن فیلم وجود ندارد. این رمان توسط سی­­ودومین ناشر هم رد خواهد شد. اتهام­های قضایی شهرتت را لکه دار خواهد کرد.
اکنون مسئولیت موفقیت و شکست به عهده چه کسی است؟ پاسخ این است:
به عهده­ی خود فرد. به همین دلیل شکست نه تنها سخت است (و همیشه هم بوده) بلکه فاجعه است. نه تسکینی معنوی وجود دارد، نه آن را می­توان انداخت گردن بدشانسی. هیچ کس مقصر نیست جز خودت. جای تعجب ندارد که نرخ خودکشی به یک باره در جوامع مدرن افزایش می­یابد. افراد باید مسئولیت زندگی خود را به عهده بگیرند. نظام­های شایسته‌سالار شکست را از بداقبالی به قضاوتی غیرقابل پیش­بینی در مورد سرشت افراد تبدیل می‌کنند.