چگونه بهترین بازیگر جهان شوم؟ (راهنمای جامع بازیگری تئاتر)

بازیگری در عرصه‌ی هنرهای دیداری، اعم از تئاتر و سینما، تحولات بسیاری را از سر گذارنده است. به‌جرأت می‌توان گفت بسیاری از تکنیک‌های بازیگری یا روش‌ها و آموزش‌هایی که برای بازیگری در سطح جهان تولید شده است و به تجربه نهاده شده است، یک ‌اصل اساسی و ضروری را در خود نهادینه دارند: آموختن و فراموش‌کردن تکنیک.
کتاب پیش رو وجوه تاریخی و آموزشی دارد. مؤلف ضمن بازگشت به خاستگاه اساطیری و تاریخی هنر نمایش، خاستگاه تاریخی و فرهنگی بازیگری را معرفی می‌کند. نخستین ایما و اشاره‌های بشر متمدن، سرمشق و خاستگاه هنری است که امروز در قالب مجموعه‌ای از عملکردهای بدنی و بیانی و تخیلی و... به‌‎عنوان بازیگری می‌شناسیم. سخن‌گفتن از چنین خاستگاهی است که بازیگری را در نسبت با زندگی قرار می‌دهد. علاوه‌بر سه ابزاری که در جملات قبل بیان کردیم، یعنی بیان و بدن و تخیل، دو ابزار دیگر نیز در کار یک بازیگر دخیل هستند: حافظه و حواس. مؤلف در این کتاب با تقسیم‌بندی آگاهانه و دقیق دو سبکِ واقع‌گرا و بداهه و تقلید، ابزارهای پنج‌گانه‌ی سبک واقع‌گرا را بر پایه‌ی سیستم استانیسلاوسکی قرار می‌دهد. پس می‌توان گفت کتاب در دو جهت موافق حرکت تحریری خود را ادامه می‌دهد. یکی در جهت تبیین خاستگاه تمدنی و تاریخی بازیگری و دیگر در جهت تحلیلی فلسفی از ابزارهای بدن و بیان و تخیل و حافظه و حواس. حواس انسان در تجربه‌ی زیسته‌اش نوعی آگاهی تنانه را میسر می‌شود که می‌توان به تعبیر فلسفی آن را بدن‌آگاهی نامید. این تجربه حافظه‌ی آن بدن است و بیان و تخیلی که در سبک واقع‌گرای استانیسلاوسکی معرفی می‌شود، پدیدارشدن همان تجربه‌ی زیسته‌ای است که از راه انطباعات حسی حواس هر بازیگری درونی او می‌شود.
در این کتاب آمده است تکنیک را باید آموخت، نه برای تقلید همیشه از آن، بلکه تکنیک را برای فراموش‌کردن باید آموخت. آنچه اهمیت اساسی دارد، یافتن بهترین و مهم‌ترین ادراک زیستی است که در هنر بازیگری انعکاس می‌یابد.