غریبه بزرگ (زندگی و آثار بهرام بیضایی)

در تعریف من، تلخى و شیرینى دو روى یک واقعه هستند. در واقع پایان شیرین و تلخ زهر آن چیزى است که من رفته‌رفته شناخته‌ام. در آثار من، شاید اثرى وجود ندارد که به‌کل پایان شیرین داشته باشد. در یکى‌دو مضحکه‌اى که مى‌خواستم بسازم، مثل فیلم در فیلم و چه کسى رئیس را کشت؟ مى‌خواستم این دوپهلویى را تجربه کنم که خوشبختانه به نفع کمدىِ موجود نشد. آن‌ها شاید پایان شیرین داشتند که خود فیلم هم‌زمان مسخره مى‌کرد. امیدى که در پایان مسافران هست، در واقع نوعى امید به نسل بعد است. در واقع باید بگویم من به نسل بعدى خیلى امیدوارم؛ نسلى که به‌رغم همه شرایط و تعلیمات و ناامیدى ها، جور دیگرى سر برداشته و موجودیت خودش را اعلام می کند.