طب و مضامین طبی و بازتاب آن در ادب فارسی

پزشکی سنتی یا طب سنتی توسط سازمان بهداشت جهانی چنین تعریف می‌شود:
طب سنتی مجموعه‌ای است از دانسته‌ها، مهارت‌ها و اعمال که بر پایه نظریه‌ها، باورها و تجربه‌های بومی فرهنگ‌های مختلف است، خواه که قابل‌شرح باشد یا نباشد، که در بهداشت و نیز پیشگیری، تشخیص، بهبود و مداوای بیماری‌های جسمی و ذهنی مورداستفاده قرار می‌گیرند.
طب سنتی در بسیاری نقاط جهان وجود دارد که ازجمله مشهورترین انواع آن می‌توان به طب سنتی چین، گیاه‌درمانی و طب اخلاطی (بکار برده شده در طب سنتی ایرانی)، پزشکی جایگزین، شمن‌باوری و آیورودا (بکار برده شده در طب سنتی هندی) اشاره کرد. یکی از شاخصه‌های اصلی درون‌مایه‌های شعری شاعران اصطلاحات و معارف علمی گوناگونی است که به گونه‌های مختلف در شعر آنان جلوه‌نمایی کرده است. ظهور دانشمندان بزرگی همچون ابن‌سینا، فارابی، ابوریحان بیرونی، زکریای رازی و… تأثیر بزرگی در توسعه فرهنگ ایرانی از خود به‌جا گذاشته و به‌تبع آن بسیاری از یافته‌های علمی آنان در عرصه ادبیات و حوزه فکری گویندگان فارسی زبان راه‌یافته است. اهمیت این موضوع از جنبه‌های یادشده و همچنین حل بسیاری از دشواری‌های معنای متون شعری کهن انگیزه تدوین کتاب حاضر بوده است.