عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.
معرفی کتاب: اندیشه‌های سیاسی؛ یادداشت‌هایی پیرامون پیمان کمپ‌دیوید
«اندیشه‌های سیاسی» کتابی است نوشته‌ی احسان عبدالقدوس که نشر ستاک آن را به چاپ رسانده است. در این کتاب روند مذاکرات کمپ‌دیوید و تأثیر انقلاب ایران بر تحولات سیاسی منطقه را از زبان نویسنده‌ای مصری می‌خوانیم که از پیمان صلح میان مصر و اسرائیل حمایت می‌کند و نگاهی خوش‌بینانه به نقش میانجی‌گر امریکا و شخص کارتر دارد. این یادداشت‌ها همزمان با سیر مذاکرات نوشته و بدون دخل و تصرف منتشر شده است. احسان عبدالقدوس پس از شکست تجربه‌ی جنگ با اسرائیل برای بازپس‌گیری اراضی، تنها راه‌حل را مذاکره و توافق می‌داند و منتظر معجزه‌ی امریکا برای پس گرفتن سرزمین‌های عربی از اسرائیل است؛ اما مذاکرات به شکلی پیش می‌رود که نویسنده را غافلگیر و ناامیدتر از قبل می‌کند و آخرین یادداشت او در بن‌بستی تاریک به پایان می‌رسد. او خود این یادداشت‌ها را که در زمان خود در روزنامه‌های مصر منتشر نشده بودند، بعد از سال‌ها در کتابی منتشر می‌کند و می‌گوید اخبار به بوته‌ی فراموشی سپرده می‌شوند، اما تفسیر آن‌ها که سنگ بنای اندیشه‌ی سیاسی به شمار می‌رود، باید ماندگار شود تا اشتباهات تاریخ تکرار نشود.
پیمان کمپ‌دیوید، پیمان صلح میان مصر و اسرائیل است که در سال 1978 به امضاء رسید. انورسادات رئیس‌جمهور مصر و مناخیم بگین، نخست‌وزیر اسرائیل بابت این پیمان جایزه‌ی صلح نوبل دریافت کردند. کتاب حاضر مجموعه یادداشت‌هایی است که به قلم احسان عبدالقدوس از سال 1977 تا 1979 در رابطه با پیمان کمپ‌دیوید نوشته شده است. این کتاب با بررسی شرایط لبنان و تلاش فلسطینی‌ها برای پیدا کردن مقری که بتوانند از آنجا موجودیت خود را باز گردانند، شروع می‌شود. سپس به انتخابات امریکا و نامزدی کارتر و تأثیر آن در اوضاع جهان عرب اشاره می‌کند و آنگاه موضوع سفر انورسادات به قدس مطرح می‌شود و از اینجا روند مذاکرات تا زمان امضای پیمان کمپ‌دیوید مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد.
احسان عبدالقدوس روزنامه‌نگار و نویسنده مصری است که بیشتر داستان‌هایش به فیلم تبدیل شده‌اند. داستان‌های عبدالقدوس از جهان عرب فراتر رفته و در تمام جهان انتشار یافته و به زبان‌های مختلفی ترجمه شده است. او پسر خانم روز الیوسف، مؤسس مجله روز الیوسف و مجله صباح‌الخیر، است. پدرش محمد عبدالقدوس بازیگر و نویسنده‌ی مصری بود.
یادداشت‌های کتاب حاضر که همزمان با مذاکرات کمپ‌دیوید نوشته شده، به‌خوبی روند تبدیل خوش‌بینی را به بدبینی نشان می‌دهد. عبدالقدوس در یادداشت‌های اول نگاهی امیدوارانه به امریکا و شخص کارتر در نقش میانجی برای توافق مصر و اسرائیل دارد. امیدی که با گذر زمان به ناامیدی می‌گراید. او خود در کتاب تصریح می‌کند که این تاریخ را ثبت می‌کنم تا دیگر آن را تکرار نکنیم.
قسمتی از کتاب اندیشه‌های سیاسی:
شاید خیلی‌ها متوجه نشدند که در نشست کمپ‌دیوید ، علاوه بر کارتر، سادات و بگین، چهره‌ی چهارمی نیز از سران حضور داشت. هرچند که این چهره‌ی چهارم خود در سالن اجتماع حضور نداشت.
منظورم ملک‌حسین، پادشاه اردن است.
ملک‌حسین آن مرکز اصلی است که تمام پیشنهادها و بحث‌های نشست به او ختم می‌شود. موضع حسین نسبت به این پیشنهاد چیست؟ نظر حسین چیست؟ آیا حسین قبول می‌کند یا رد می‌کند؟
مشخص است که مسئله اصلی که تلاش‌های کارتر بر محور آن می‌چرخد، سرنوشت کرانه‌ی باختری و نوار غزه است و همین موضوع است که از روز اول نشست را به شکست تهدید می‌کند.
بی‌شک اولین سؤالی که در اندیشه‌ی سیاسی مطرح می‌شد، این بود که از میان عرب‌ها چه کسی مسئول کرانه‌ی باختری و نوار غزه است؟ یا چه کسی ادعای این مسئولیت را دارد؟
اسرائیل انتساب این بخش را به هر مالکیت عربی منکر می‌شود. چون این بخش در زمان ترک‌ها تحت سلطه عثمانی بود، بعد تحت سلطه‌ی انگلستان درآمد و پس از تقسیم، هیچ کشور فلسطینی عربی در مقابل کشور اسرائیل در آن تشکیل نشد، بلکه کرانه‌ی باختری تحت کنترل پادشاهی اردن و نوار غزه تحت کنترل حکومت مصر درآمد. ملک عبدالله در کرانه‌ی باختری حقی بیش از ملک فاروق در نوار غزه نداشت. ازاین‌رو هیچ‌یک از این دو بخش نام کشور بر خود نداشتند، بلکه یکی نام کرانه گرفت و دیگری نام نوار!
این حرفی است که اسرائیل می‌زند.
شاید این سخن اسرائیل بزرگ‌ترین خطای سیاست غرب و رهبران عرب را نشان دهد که با برپایی کشور فلسطین همزمان با قطعنامه‌ی تقسیم در مقابل کشور اسرائیل مخالفت کردند و استدلالشان این بود که ما با قطعنامه‌ی تقسیم مخالفیم و خواستار تمام فلسطین به عنوان یک کشور عرب هستیم. این سخنی بود که آن روزها گفته می‌شد. همچنین گفته می‌شد که استراتژی صهیونیسم توانسته از جاه‌طلبی شخص ملک‌عبدالله و ملک‌فاروق سوءاستفاده کند و جلوی برپایی کشور فلسطین را حتی با وجود قبول قطعنامه‌ی تقسیم بگیرد و تمام فلسطین باقی بماند و تنها حکومت خودمختار در آن متعلق به اسرائیل باشد.
این‌ها صرفاً اندیشه‌هایی تاریخی است که به اندیشه‌ی سیاسی پاسخ می‌دهد. من تنها می‌نویسم و ثبت می‌کنم.