عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.
معرفی کتاب: آینده بشر
«آینده بشر» کتابی است نوشته‌ی میچیو کاکو که انتشارات سبزان آن را به چاپ رسانده است. میچیو کاکو فیزیکدانی نظری است که چه در حیطه‌ی آکادمیک و چه در علم برای عموم افراد شناخته‌شده و مؤثر است. او در سال 1968 میلادی، مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه هاروارد در رشته‌ی فیزیک دریافت کرد؛ سپس دوره‌ی دکتری خود را در سال 1972 میلادی در دانشگاه کالیفرنیا به اتمام رساند و دوره‌ای کوتاه در دانشگاه پرینستون فعالیت کرد.
کاکو در فیزیک نظری به‌طور ویژه تحقیقات خود را روی عناوینی چون نظریه ابرریسمان، ابرگرانش، ابرتقارن و فیزیک هادرونی متمرکز کرد. حاصل این تحقیقات، به‌طور خاص، هفتاد مقاله‌ی تخصصی در معتبرترین مجلات فیزیک و چندین کتاب به‌عنوان منابع درسی برای دوره‌ی تحصیلات تکمیلی همچون نظریه میدان کوانتومی، درآمدی بر ابرتقارن و نظریه M، ریسمان‌ها و میدان‌های همدیس بوده است. میچیو در کنار فعالیت‌های کاملاً تخصصی، علاقه‌ی وافری به فعالیت در عمومی کردن علم دارد. ازاین‌رو، شاهد هستیم که نظریه‌های عمیق و پیچیده‌ی فیزیک مانند نظریه‌ی ریسمان و ابعاد اضافی را در کتاب‌هایی قابل‌فهم برای عموم نوشته است.
همچنین به دلیل وابسته بودن سایر علوم به فیزیک، کاکو در حوزه‌های بسیار مهمی چون تحولات آینده‌ی بشر چه از نظر فردی و چه از نظر تکنولوژیکی و موضوع مهمی چون کنکاش مغز قدم گذاشته و با مطالعات، تحقیقات و ارتباط با تراز اول‌ترین دانشمندان این حوزه، کتابی را با انبوهی از مطالب و تحقیقات جدید در اختیار عموم قرار داده است. بینش علمی و روان‌سازی مطالب کاکو به‌قدری با قدرت و زیباست که بخش‌های مختلف تلویزیون و رادیو به تکرار از او برای بحث و صحبت درباره‌ی فیزیک دعوت به عمل می‌آورند. کاکو بدون‌شک یکی از سرشناس‌ترین و مؤثرترین چهره‌های فیزیک در میان عموم است.
با نگاه به تاریخ بزرگ و طولانی حیات روی زمین درمی‌یابیم که موجودات زنده در مواجهه با یک محیط خشن سه راه بیشتر ندارند: یا باید آن محیط را ترک کنند یا با آن سازگاری پیدا کنند یا از بین بروند؛ ولی با نگاه به آینده درمی‌یابیم که بدون‌شک با فاجعه‌ای بسیار بزرگ مواجه خواهیم شد که سازگاری با آن تقریباً ناممکن است.
بنابراین یا باید زمین را ترک کنیم یا از بین برویم. راه دیگری وجود ندارد. این فجایع بارها در گذشته رخ داده‌اند و شکی وجود ندارد که در آینده نیز اتفاق خواهند افتاد. زمین تاکنون پنج دوره انقراض بزرگ را پشت سر گذاشته است. دوره‌هایی که طی آن‌ها بیش از 90درصد از گونه‌های زیستی از بین رفته‌اند. بدون تردید دوره‌های انقراض بیشتری در راه است.
در طی چند دهه‌ی آینده با خطراتی مواجه خواهیم شد که اکثر آن‌ها منشاء طبیعی ندارند، بلکه ناشی از نادانی و کوته‌فکری خود ما هستند. ما اکنون با خطراتی همچون گرمایش زمین و جنگ‌های هسته‌ای در ناآرام‌ترین نقاط جهان مواجه هستیم. همچنین خطر بیماری‌های میکروبی مثل ابولا که با کوچک‌ترین عطسه یا سرفه انتقال پیدا می‌کند ما را تهدید می‌کند. این خطرات می‌توانند بیش از 98درصد از جمعیت جهان را از بین ببرند. به‌علاوه، ما با رشد بی‌رویه‌ی جمعیت و کاهش منابع طبیعی روبه‌رو هستیم. با چنین روندی، به‌زودی برای باقیمانده‌ی منابع طبیعی باید با یکدیگر درگیر شویم.
حتی با فرض اجتناب از این تهدیدات، خطر بزرگ‌تری در کمین است. در پنج میلیون سال آینده، خورشید ما تبدیل به یک غول قرمز می‌شود و تمام آسمان را خواهد پوشاند. خورشید به‌قدری بزرگ خواهد شد که زمین را در جو سوزان خود خواهد بلعید و زندگی روی آن به کلی ناممکن می‌شود.
میچیو کاکو می‌گوید: «اجداد ما توانسته‌اند از یک انقراض کامل جان سالم به در ببرند و نسل انسان را در سرتاسر کره‌ی خاکی گسترده کنند. امیدوارم بتوانم در این کتاب مراحل لازم برای غلبه بر این موانع را که ناگزیر از مواجهه با آن‌ها هستیم به‌خوبی توضیح دهم. شاید سرنوشت انسان این باشد که به موجودی چندسیاره‌ای تبدیل شود و در میان ستارگان زندگی کند.»
قسمتی از کتاب آینده‌ی بشر:
مشاهده‌ی مستقیم سیارات فراخورشیدی بسیار دشوار است. بنابراین دانشمندان چندین روش غیرمستقیم را برای پیدا کردن آن‌ها ابداع کرده‌اند. پروفسور سگر تأکید می‌کند که اخترشناسان از نتایج خود کاملاً مطمئن هستند چراکه آن‌ها به چندین روش توانسته‌اند سیارات فراخورشیدی را شناسایی کنند. یکی از این روش‌ها، روش گذر است. گاهی وقتی در حال بررسی شدت نور یک ستاره هستیم، متوجه می‌شویم که نور ستاره به صورت دوره‌ای کم می‌شود. این کاهش نور، بسیار ضعیف است ولی درعین‌حال نشان‌دهنده‌ی حضور یک ستاره است که از نقطه‌ی اوج زمین، در حال گذر از مقابل ستاره‌ی مادر خود است و در نتیجه مقداری از نور آن را جذب می‌کند. از آنجا که مسیر حرکت سیاره قابل ردیابی است، پارامترهای مداری آن نیز قابل محاسبه است.
یک سیاره به بزرگی مشتری می‌تواند 1درصد از نور ستاره‌ای مثل خورشید را کاهش دهد. این مقدار برای سیاره‌ای به بزرگی زمین 008/0درصد است. درست مثل اینکه یک پشه از مقابل چراغ یک اتومبیل عبور کند. پروفسور سگر می‌گوید: «خوشبختانه امروز ابزار بسیار دقیق و حساسی داریم که می‌توانند کوچک‌ترین تغییرات نوردهی در سیارات را اندازه‌گیری و وجود یک منظومه‌ی ستاره‌ای را تأیید کنند؛ ولی از طرفی، تمام سیارات فراخورشیدی نیز از مقابل یک ستاره عبور نمی‌کنند. برخی از آن‌ها دارای مدارهای متمایل (کج) هستند که نمی‌توان آن‌ها را با روش گذر مشاهده کرد.»
یکی دیگر از روش‌های مرسوم، روش سرعت شعاعی یا روش دوپلر است. اخترشناسان در این روش به‌دنبال ستاره‌ای می‌گردند که در ظاهر، مرتب در حال حرکت به عقب و جلو است. اگر سیاره‌ای به بزرگی مشتری در حال گردش به دور ستاره باشد، آنگاه ستاره و سیاره در حال گردش به دور یکدیگر هستند. یک دمبل چرخان را در نظر بگیرید. دو وزنه دمبل نمایانگر ستاره و سیاره هستند که حول یک مرکز مشترک در گردش‌اند.
در اینجا سیاره را به‌دلیل فاصله‌ی بسیار زیاد نمی‌توان دید ولی می‌توان ستاره‌ی مادر را به‌وضوح مشاهده کرد که در یک قالب دقیق ریاضی در حرکت است. می‌توان از قانون دوپلر برای اندازه‌گیری سرعت این ستاره استفاده کرد.