موفقیت در رکود

در سال آخر دانشکده حقوق، درحالى‌که نمى‌دانستم که بعد از فارغ‌التحصیل شدن چه مى‌خواهم بکنم، تقاضاى استخدام در نیروى هوایى دادم تا وکیل نیروى هوایى شوم. این کار پر اسم و رسمى بود و تنها 10 درصد متقاضیان پذیرفته مى‌شوند. مزایا و دستمزد این کار بسیار بالا بود. به مراتب بیش از آنکه حقوقدانان در سال نخست فعالیتشان مى‌گیرند. بازنشستگى هم در کار بود. معنایش این بود که از امنیت شغلى برخوردار بودم و حقوق ثابت و مستمرى داشتم. بعد از مدت‌ها انتظار، از پنتاگون به من زنگ زدند: «خوشحالم به اطلاع شما برسانم که به‌عنوان قاضى نیروى هوایى انتخاب شده‌اید.» من به وجد آمده بودم. این سمت به من ثبات، حقوق خوب و حیثیت یک قاضى را مى‌داد؛ اما من کارى را کردم که فارغ‌التحصیلان جدید دانشکده حقوق آن کار را مى‌کردند. من دعوت به کار را رد کردم. اما چرا؟
من به خواسته دلم عمل کردم. و پایبند رؤیاى خود باقى ماندم. من قبلا هرگز رؤیاى کار کردن در یک محیط نظامى را در سر نپرورانده بودم؛ اما از موفقیتى که به دست آورده بودم بسیار خوشحال بودم. من مى‌خواستم شرکت خودم را بسازم. من مى‌خواستم یک زن تاجر بشوم. (در این لحظه بهتر مى‌فهمم که رسیدن به این موقعیت یعنى چه.) من پایبند اصول باقى ماندم و دنبال شور و اشتیاقم رفتم. حالا بسیار خوشحالم که در زندگى خود این مسیر را انتخاب کردم و ریسکش را پذیرفتم.