مغز رفیق باز (عصب شناسی دوستی،همدلی و زندگی اجتماعی)

کتاب «مغز رفیق‌باز» اثری است علمی و انسانی درباره‌ی بزرگ‌ترین نیاز مغز ما: ارتباط و باهم‌بودن. دکتر بن راین، عصب‌شناس دانشگاه استنفورد، در این کتاب نشان می‌دهد که مغز انسان نه برای انزوا، بلکه برای دوستی، همدلی و عشق طراحی شده است. به گفته‌ی او، همان‌طور که بدن ما برای حرکت و تنفس نیازمند هوا و غذاست، ذهن و روان ما نیز برای بقا به ارتباط نیاز دارند. او با بهره‌گیری از یافته‌های عصب‌شناسی و روان‌شناسی اجتماعی توضیح می‌دهد که هر گفت‌وگوی صمیمانه، هر لبخند یا تماس انسانی، باعث ترشح موادی چون دوپامین و اکسی‌توسین در مغز می‌شود که احساس شادی، آرامش و امنیت را تقویت می‌کنند. در مقابل، تنهایی و انزوا موجب افزایش استرس، افسردگی و حتی بیماری‌های جسمی می‌شود. راین با مثال‌هایی از زندگی روزمره، این پیام ساده را منتقل می‌کند که دوستی درمان است؛ گاهی حتی مؤثرتر از دارو. او می‌گوید گفت‌وگو با یک دوست، آغوشی از محبت یا حتی مهربانی با یک غریبه، می‌تواند ذهن را آرام کند و قلب را نجات دهد. در بخش‌های پایانی، نویسنده با زبانی انسانی‌تر، از عشق به‌عنوان نیروی بقای گونه‌ی ما سخن می‌گوید؛ عشقی که در پیوند والد و فرزند، دوستی صمیمی یا رابطه‌ی عاشقانه جلوه‌گر می‌شود. او یادآوری می‌کند که زندگی بدون این پیوندها، چیزی از معنای خود از دست می‌دهد. به باور راین، انسان بودن یعنی با دیگران بودن. کتاب «مغز رفیق‌باز» فراخوانی است برای بازگشت به مهربانی، برای آشتی با جامعه‌ای که در تنهایی غرق شده، یادآوری اینکه مغز ما، بیش از هر چیز، از رفاقت نیرو می‌گیرد.