دیوید لینچ (کتاب کوچک کارگردانان 5)

در اتاقی با پرده‌های سرتاسری سرخ تیره و کف سیاه و سفید زمخت، مردی بی‌حرکت روی صندلی نشسته. چراغ‌ها با کم و زیاد شدن جریان برق وزوز می‌کنند. همهمه‌ای غالب و تهدیدآمیز می‌خواهد بر صدای ساکسوفنی تنها غالب شود. مردی آراسته به کت و شلوار قرمز، رو به پرده، با قدی حدود سه ونیم فوت، بی اختیار می‌لرزد، دستش طوری به پرده چنگ انداخته که گویی زندگی‌اش به آن وابسته است. ناگهان انگار که نیرویی نامریی از درونش بجوشد، به سمت مردی که روی صندلی نشسته می‌چرخد، هماهنگ با سویینگ جاز، بشکن می‌زند و شروع می‌کند به رقصیدن. هنگامی که می‌گوید «بیا راک بزنیم»، صدایش عجیب و مرموز است.
دیوید لینچ. نقاش. مجسمه‌ساز. نویسنده. کاریکاتوریست. آهنگ‌ساز. فیلم‌ساز. بی‌شک او غریب‌ترین، مهیج‌ترین و سوررئال‌ترین استعدادی است که در سینمای امروز کار می‌کند. اثری نیست که ساخته باشد و واکنش بینندگان را برنینگیخته باشد. آثارش در سینما و تلویزیون، منتقدان و مخاطبان، را به دو دسته تقسیم کرده؛ عده‌ای می‌پرستندش و عده‌ای از او منزجرند. در سال ۱۹۹۱ او نخل طلای کن، معتبرترین جایزه‌ای را که یک فیلم‌ساز می‌تواند دریافت کند، برای فیلم قلبا وحشی به دست آورد. او همان قدر که تشویق شده، مورد تمسخر نیز قرار گرفته؛ نشانه‌ی یک نابغه این است که با آثارش با شور و شدت برخورد می‌شود. دیوید لینچ با داشتن معدودی فیلم بلند و یک سریال مهم تلویزیونی در کارنامه، شاید پر‌کارترین کارگردان نباشد، ولی مسلما از بهترین‌هاست.