رزیلنس (استقامت درونی را به کودکت بیاموز!)

رزیلنس به عنوان یک فرآیند سازگاری پویا و رشد پلکانی

رزیلنس یک خصلت مادرزادی در کودکان نیست، بلکه این توانایی در طی مراحل رشد از تعامل بین کودک و محیط اطرافش به او آموخته می شود. پس رزیلنس به یک پروسه عملکرد پویا و همگرا بین کودک و محیط اطراف او تبدیل می شود. نتیجه اینکه، تجارب فردی، شرایط محیطی و آثار تجارب مثبت و پایدار در پروسه یادگیری، توانایی گذر و تقابل با مسائل و غلبه بر استرس و بحران ها (رزیلنس شدن) شدیدا تاثیرگذار می باشد.

کودکی که توان و تجربه برخورد با فشار روانی را دارد، با این تجربه مثبت، نسبت به توانایی هایش آگاه و دارای اعتماد به نفس بیشتر می گردد و برای خود شرایطی را ایجاد می کند که در آینده در تقابل با استرس ها و در جواب به انتظارات و توقعات محیط از او، سربلند گردد. به این ترتیب یک کودک می تواند متناسب با شرایط، خود را با محیط وفق دهد و نقش فعالی در آن داشته باشد و ساختار درونی او محکم تر گردد.

از «بررسی طولانی مدت کوایی»، در یکی از جزایره «هاوایی»، این نتیجه حاصل شد، که به طور مثال کودکانی که در شرایط بحرانی رشد کرده اند، به طور خودکار یاد گرفته اند، که برای خروج از این شرایط یا محیط اطراف خود را تغییر دهند و یا کلا، شرایط جدیدی را برای آرامش خود خلق کنند. این دنیای مجازی از آنها حمایت و مهارت ها و توانایی های آنها را در راه زندگی بهتر می کرد و در حفظ و دست یابی به شرایط بهتر آنها را یاری می کرد. خیلی از آنها برای حمایت از خود محیط جدیدی را جست و جو می کردند تا در آن احساس امنیت کرده و راحت باشند، مثلا یک مدرسه یا همسایه دیگر یا دوست جدید، یعنی انتخاب آگاهانه و جایگزین کردن افرادی که با توانایی ها و تصورات زندگی آنها سازگاری داشته باشد…