ماجرا فقط این نبود (شش جستار درباره ی زندگی در کنار ادبیات و هنر)

زیدی اسمیت در خانواده‌ای فرهنگی چشم به جهان نگشود. پدرش بریتانیاییِ درس‌نخوانده‌ای بود و مادرش مهاجری از جاماییکا. پدرش، سی سال بزرگ‌تر از مادرش بود و بعد از ترک تحصیل در جنگ جهانی دوم جنگید. مادرش هم مدرک مددکاری گرفت و بعدها روانشناس کودک شد. از طبقه‌ی متوسط رو به پایین بودند و بعدتر به طبقه‌ی متوسط رسیدند. زیدی اسمیت پنج رمان نوشته و دو مجموعه جستار و یک مجموعه‌ی داستان کوتاه. اسمیت به داشتن دقتی منحصربه‌فرد درباره‌ی مسائل شخصی و فرهنگی و مواضع به دور از تعصبش نسبت به نژاد، مذهب و هویت فرهنگی شهرت دارد که فارغ از موضوع جستارهایش، متن‌های او را فهمیدنی و دلنشین می‌کند. در بررسی رخدادهای معاصر فرهنگی، اجتماعی و سیاسی همیشه ردپای پررنگی از تجربه‌ی شخصی‌اش به چشم می‌خورد. صمیمیت، صراحت و تیزبینی او، در کنار زبان ادبی پرداخت‌شده‌اش، جستارهای او را در اوج ژورنالیسم و جستارنویسی ادبی نشانده. زیدی اسمیت با زبردستی تمام سبکی در جستارنویسی ادبی خلق کرده که همزمان خوشایند و خردمندانه است. به گفته‌ی منتقدان، جستارهای او در زمره‌ی متون ادبی پروپیمان، هوشمندانه و خوش‌نمکی هستند که هم برای نویسنده‌ها و هم برای خواننده‌ها موهبتی کم‌نظیر به شمار می‌آیند. «ماجرا فقط این نبود» جلد هفتم مجموعه‌ی جستار روایی است. او در جستارهای کتاب بلوغش را شرح می‌دهد و از بازنگری دائمی زندگی و شیوه‌ی نوشتن و خواندن، کنجکاوانه نگاه‌کردن به هر مرحله از زندگی و بدیهی ندیدن باورهای تثبیت‌شده می‌گوید. او در جستارهایش نه در مقام نویسنده‌ای جاافتاده، که در جایگاه نویسنده‌ای مشتاق یادگیری، مادری درگیر ادبیات و دورگه‌ای بریتانیایی‌جاماییکایی از طبقه‌ی متوسط می‌نویسد تا تأملاتش به گفت‌وگویی بینجامند و راه‌های تازه‌تری برایش باز کنند. اسمیت به آزادی تفکر و لزوم ‌در خود نماندن معتقد است و بی‌ثباتی را نشانه‌ی باور داشتن می‌داند؛ باور به این‌که شاید ماجرا فقط این نباشد، که شاید حقیقت در سویه‌ی دیگری از زندگی باشد.