برادران کارامازوف (2جلدی)

همه‌ی منتقدها و ادب‌شناسان دنیا «برادران کارامازوف» را شاهکار داستایفسکی خوانده‌اند. داستایفسکی این شاهکاراش را در پایان عمرش نوشته، یا در واقع دوسال قبل از فوتش. موضوعی که در تاریخ ادب و رمان‌نویسی اگر منحصر‌به‌فرد نباشد، بسیار کم‌نظیر است که نویسنده‌ای شاهکارش را در آخر عمر بیافریند.

افراد خانواده کارامازوف عبارتند از: پدر، سه برادر از دو مادر و فردی مصروع و معلول که به‌طور ضمنی فرزند نامشروع خانواده از مادری عقب‌مانده‌ی ذهنی است. اما تنها رشته‌ای که افراد این خانواده را به هم پیوند می‌دهد، همین غیرعادی‌بودن آن‌هاست.

داستان، داستانی است معمولی که در همه‌جا می‌تواند اتفاق بیفتد و شخصیت‌ها هم آدم‌هایی معمولی و همگی کم‌وبیش از طبقه‌ی پایین اجتماع، بیش‌ترشان فقیر، بیمار، بی‌سواد و ناآگاه، تحصیل‌کرده‌شان ایوان برادر دوم است، همین. ولی آنچه داستان و کتاب را از کتاب‌های همسان خود متمایز می‌کند، غیرعادی‌بودن همین آدم‌های ساده و رفتار و گفتارو کردارشان است و رشته‌هایی که آن‌ها را به هم پیوند می‌دهد.

در این کتاب، محور اصلی داستان بر روی تشریح ارتباطات اشخاص با خودشان و جست‌وجوی ایشان در پی تعدیل و موازنه دور می‌زند. این چهار فرزند که با همه‌ی تضاد اخلاقی و رفتاری به نحو مبهم و عجیب دور هم جمع شده‌اند، دائم در تلاش برای همزیستی مسالمت‌آمیز با یکدیگر هستند.

برادران کارامازوف رمانی فلسفی است که به‌طور عمیقی در حوزه‌ی الهیات و وجود خدا، اختیار و اخلاقیات می‌پردازد. از زمان انتشار این رمان توسط بسیاری از اندیشمندان و دانشمندان همانند آلبرت اینشتین، زیگموند فروید، مارتین هایدگر، کورت ونگات، لودویگ ویتگنشتاین و پاپ بندیکت شانزدهم مورد تحسین قرار گرفته ‌است و به‌عنوان یکی از بهترین اثرها در ادبیات شناخته شده‌ است.