نمایش نامه ی شازده کوچولو (نمایش نامه)

این نمایشنامه اقتباسی از داستان شازده کوچولو است. چنانکه ابتدای این اثر، عباس جوانمردی در مقدمه آورده، شازده کوچولو اثر اگزوپری شاهکاری است خیال انگیز و بدیع؛ شعری منثور و نثری شاعرانه که گذشته از زیبایی‌های نگارشی، دنیایی از لطف و معنا به همراه دارد. این اثر حدود سی و اندی سال پیش، به توصیه توران میرهادی، بنیانگذار شورای کتاب کودک در مدرسه مافی‌ها به روی صحنه می‌رود و برای کارگردانش که خودِ جوانمردی بود، خاطره‌ای فراموش‌نشدنی به جای می‌گذارد.
شازده کوچولو به ما یادآوری می‌کند که بهترین‌های زندگی را اغلب می‌توان در میان چیزهایی عادی جست‌وجو کرد، در میان آن چه که شاید به نظر چندان هم با ارزش یا مهم نباشند. این کتاب تاکید می‌کند که بزرگسالی یک حالت ذهنی است و نه واقعیت زندگی. همچنین نکته بسیار موثری که با مطالعه این اثر نصیب‌مان می‌شود این است که توجه و مراقبت ما از یک چیز، همان اندازه آن را نزد ما گرامی می‌کند. شازده کوچولو در طول سفر درمی‌یابد با اینکه تعداد زیادی گل سرخ در دنیا وجود دارد اما علاقه‌ی او به یک گل سرخ خاص است که آن را منحصربه‌فرد کرده است.
از جمله جذابیت‌های نمایشنامه‌ی شازده کوچولو این است که در نگاه نخست معلوم نیست مخاطب این کتاب کودکان هستند یا بزرگسالان. گرچه نویسنده معتقد است اثرش ملزومات کافی برای کودکان را دارد زیرا در بیان معناهای باطنی‌اش بسیار صادق بوده است.
اقتباس عباس جوانمردی از شازده کوچولوی سنت اگزوپری، اقتباسی وفادار است. مضامین و فضاسازی‌ها نسبت راستینی با اثر اصلی دارند. برای همین ما در واکاوی این اثر از مضامین اثر اصلی دور نخواهیم شد. روایت شازده کوچولو روایت نوعی بلوغ است. شخصیت اصلی به‌دلیل تنهایی سیاره خود را ترک می‌کند، جایی که تنها دوستش گل سرخ کوچکی بوده است تا جهان را تجربه کند. می‌توان گفت مواجهه‌ی بی‌واسطه شازده کوچولو در مقام یک کودک و طرح پرسش‌هایش از جهانی که توسط بزرگسالان ساخته شده، دعوتی است به تغییری هستی‌شناختی.