ریمی

خانه‌ی سالمندان دره‌ی طلایی فقط چند کوچه آن طرف‌تر خانه‌ی ریمی این‌ها بود. ریمی می‌توانست با دوچرخه هم برود، ولی تصمیم گرفت پیاده برود تا بین راه، هم انگشت‌های پایش را منقبض کند و هم هدفش را توی ذهنش مشخص کند.
هر روز در کلاس نجات غریقی 101، خانم استافوپولوس همه‌ی شاگردها را کنار استخر به صف می‌کرد و می‌گفت انگشت‌های پایشان را منقبض کنند و هدفشان را توی ذهنشان مشخص کنند. خانم استافوپولوس معتقد بود منقبض کردن انگشتان پا ذهن آدم را آزاد می‌کند و وقتی ذهنتان از فکر آزاد شد، هدفتان را بهتر می‌توانید مشخص کنید و تصمیم بگیرید بعد چه کار کنید.
برای مثال: کسی که دارد غرق می‌شود را نجات بدهید. ریمی زیرلب گفت:« هدفم چیه؟» ایستاد و انگشت‌های پایش را توی کفش‌های کتانی‌اش منقبض کرد. «هدفم اینه که یه کار خیر بکنم. و دختر کوچولوی شایسته‌ی فلوریدای مرکزی باشم تا این‌طوری پدرم برگرده خونه.»
معده‌اش دوباره درد گرفت. اگر لوییزیانا می‌برد چی؟ اگر بورلی خرابکاری می‌کرد و مسابقه را به هم می‌ریخت چی؟ اگر پدر ریمی با این کارهایی که می‌کرد بر نمی‌گشت خانه چی؟ مرغ دریایی بزرگی در فکر ریمی پرواز کرد و گذشت. چنگال‌هایش باز بودند.