مجموعه اشعار منوچهر آتشی (2جلدی)

من دیوها را مى‌ستایم
از خوان رنگین سلیمان مى‌گریزم
من باده مى‌نوشم به محراب معابد
من با خدایان مى‌ستیزم

من از بهار دیگران غمگین و از پائیزشان شاد
من با خداى دیگران در جنگ و با شیطانشان دوست
من یار آنانم که زیر آسمان کس یارشان نیست.

حافظ نیم تا با سرود جاودانم
خوانند یا رقصند ترکان سمرقند
ابن یمینم پنجه زن در چشم اختر
مسعود سعدم، روزنى را آرزومند

من آمدم تا بگذرم چون قصه‌اى تلخ
در خاطر هیچ آدمیزادى نمانم
اینجا نیم تا جاى کس را تنگ سازم
یا چون خداوندان بى‌همتاى گفتار
بى‌مایگان را از ره تاریخ رانم
سعدى بماناد
کز شعله نام بلندش نام‌ها سوخت
من مى‌روم تا شاخه دیگر بروید
هستى مرا این بخشش مردانه آموخت

اى نخل‌هاى سوخته در ریگزاران
حسرت مى‌ندوزید از دشنام هر باد
زیرا اگر در شعر حافظ گل نکردید
شعر من، این ویرانه، پرچین شما باد

اى جغدها، اى زاغ‌ها غمگین مباشید
زیرا اگر دشنام زیبایى شما را رانده از باغ
و آوازتان شوم است در شعر خدایان
من قصه‌پرداز نفس‌هاى سیاهم
فرخنده مى‌دانم سرود تلختان را

من آمدم تا بگذرم، آرى چنین باد!
سعدى نیم تا بال بگشایم بر آفاق
مسعود سعدم «تنگ میدان» و زمین‌گیر
انعام من کند است و زنجیر است و شلاق.