عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.
معرفی کتاب: آکواریوم های پیونگ یانگ
«آکواریوم‌های پیونگ‌یانگ» کتابی است نوشته‌ی کانگ چول_هوان و پی‌یر ریگولو که نشر ثالث آن را به چاپ رسانده است. کانگ چول_هوان در کتاب آکواریوم‌های پیونگ‌یانگ قصه‌ی واقعی زندگی خود را تعریف می‌کند. این مرد جوان زاده‌ی پیونگ‌یانگ در کره‌ی شمالی، زمانی که نه سال بیشتر نداشت، همراه دیگر اعضای خانواده‌ی خود (مادربزرگ، پدر، عمو و خواهرش) محکوم شد به اقامت در یکی از اردوگاه‌های کار اجباری در کره شمالی. جرم این خانواده، «خطای بزرگی» بود که پدربزرگ کانگ چول هوان، یکی از مدیران بلندپایه‌ی حکومت کمونیستی کره شمالی، مرتکب شده بود. کانگ چول هوان و خانواده‌اش پس از تحمل ده سال سختی‌های اردوگاه، آزاد شدند؛ اما این مرد جوان کره‌ای دو سال بعد از آزادی‌اش تصمیم گرفت از کره‌ی شمالی فرار کند؛ زیرا به اتهام گوش دادن به رادیوهای غیرمجاز در آستانه‌ی دستگیری و اعزام دوباره به اردوگاه کار اجباری بود. کانگ چول هوان سرانجام از طریق چین به کره جنوبی گریخت. وی یکی از معدود جان‌به‌دربردگان از اردوگاه‌های کار اجباری در کره‌ی شمالی است که موفق شده صدای خود را به گوش جهانیان برساند.
«آکواریوم‌های پیونگ یانگ» ابتدا در سال 2000 به زبان فرانسوی منتشر شد. پیر ریگولت نویسنده‌ی فرانسوی و نگارنده‌ی کتاب معروف «سیاه کمونیسم»، در نگارش کتاب «آکواریوم‌های پیونگ‌یانگ» همکار کانگ چول هوان بوده است. این کتاب در سال 2001 به انگلیسی ترجمه و انتشارات بیسیک‌بوکس چاپ و منتشرش کرد. کانگ چول هوان در حال حاضر نویسنده‌ی یکی از روزنامه‌های کره‌جنوبی، به نام چوزان ایلبو، است.
کانگ چول هوان در «آکواریوم‌های پیونگ‌یانگ» برای اولین‌بار پرده از اردوگاه‌های کار اجباری کره شمالی برداشته است. اهمیت این کتاب از حیث افشای شبکه‌ی اردوگاه‌های کار اجباری در کره شمالی برابر با کتاب «یک روز در زندگی» ایوان دنیسوویچ اثر الکساندر سولژنیتسین است؛ کتابی که برای اولین‌بار در سال 1962 جزئیات نظام اردوگاهی در شوروی سابق را افشا کرد. سولژنیتسین با انتشار خاطرات دوران اقامت پنج ساله‌اش در اردوگاه کار اجباری کاراگاندا، پرده از یک راز تقریباً پنجاه ساله برداشت. لنین، رهبر انقلاب بلشویکی سال 1917 در روسیه، با قلم خودش ماده‌ی 58 قانون مجازات عمومی را تدوین کرد که براساس آن گولاگ استالینی پایه‌ریزی شد.
نظام‌های اردوگاهی در چینِ کمونیست (در دوران مائو) و کره شمالی کمونیست نیز تقلیدی از نظام گولاگ استالینی است. بنا به گفته‌ی سولژنیتسین در فاصله‌ی سال‌های 1917 تا 1953 بین چهل تا پنجاه میلیون نفر از اهالی شوروی در گولاک‌های این کشور زندانی بودند که اکثریت آن‌ها نیز جان خود را از دست دادند. بنا به گفته‌ی کانگ چول هوان اردوگاه‌های کار اجباری در کره شمالی اکنون حدود دویست هزار زندانی را در خود جا داده است. هیچ آمار دقیقی از تعداد قربانیان نظام اردوگاهی در کره شمالی طی پنجاه و چند سالی که از حیات این کشور می‌گذرد در دست نیست.
ابعاد فاجعه‌ای که کانگ چول هوان در کتاب خود توصیف می‌کند فراتر از حد تصور است. حتی در نظام‌های اردوگاهی استالین، اصل فردیت کیفرها به‌طور نسبی رعایت می‌شد و مجازات تمامی افراد خانواده رویه‌ی غالب نبود؛ اما در کره شمالی امروزی تمامی اعضای خانواده به‌خاطر جرمی که یکی از اعضای خانواده مرتکب شده، مجازات می‌شوند. در این نظام حتی نوزاد هم مجرم و مقصر است چراکه تصور می‌شود خون ضدانقلابی در رگ‌هایش جاری است. یک‌بار تئودور آدورنو، فیلسوف و نویسنده‌ی آلمانی گفت: «پس از آشوویتس دیگر بربرصفتی است که کسی شعر بگوید.» و این وصف‌حال اردوگاه‌های کار اجباری در کره شمالی امروز است.
کره شمالی از حیث اقتصادی و از حیث مکانیسم‌های تنبیهی‌اش یکی از عقب‌مانده‌ترین کشورهای جهان است. بنا به گفته‌ی روشه و کیرشهایمر «در دوران فئودالیسم که در آن پول و تولید توسعه‌ی چندانی نیافته بود شاهد رشد ناگهانی مجازات‌های بدنی بودیم؛ گویی در بیشتر موارد، بدن تنها چیز قابل‌دسترس بود؛ در دوران آغاز توسعه‌ی اقتصادی تجاری، دارالتادیب‌ها و اردوگاه‌های کار اجباری ظاهر شدند؛ اما از آنجا که نظام صنعتی نیازمند بازار آزاد نیروی کار بود، سهم کار اجباری در مکانیسم تنبیهی سده‌ی نوزدهم کاهش یافت و بازداشت و توقیف با هدف اصلاح جای آن را گرفت.» اما در کره شمالی امروز استفاده از نیروی کارِ مجانیِ محکومان همچنان رایج است. به عبارت دیگر وجود این نوع بهره‌کشی بدنی خود گواهی است بر اقتصاد ماقبل سده‌های نوزدهمی کره شمالی.
میشل فوکو، فیلسوف فرانسوی، می‌نویسد: «اعمال قدرت بر انسان‌ها، کنترل روابطشان و جدا کردن درهم‌آمیختگی‌های خطرناکشان در یک اردوگاه یا یک شهر طاعون‌زده که با یگان‌بندی، مراقبت و نظارت سرتاسر آن را درمی‌نوردد، آرمان‌شهر حاکمان توتالیتر است. نظام اردوگاهی، به عبارت دیگر، بازتاب‌دهنده‌ی علاقه‌ی شدید و همواره فزاینده‌ی حکومت‌های توتالیتر به دخالت عمیق‌تر حکومت در تمام جزئیات و روابط زندگی اجتماعی مردم است. فرد محکوم در تیره‌ترین منطقه‌ی قلمروی سیاسی، سیمای قرینه و وارونه‌ی فرد حاکم را تصویر می‌کند.»
قسمتی از کتاب آکواریوم‌های پیونگ‌یانگ:
از بین زندانیان اردوگاه یک نفر بود که به‌سبب تحمل سلول انفرادی برای مدت بسیار طولانی، نام و شهرتی به هم زده بود. این فرد یکی از ورزشکاران سابقاً مشهور کره شمالی بود. گفته می‌شد که راز بقای او طی دوران زندگی انفرادی خوردن سوسک و دیگر حشرات بوده. اسم واقعی این زندانی، پارک سیونگ جین بود. او در تیم ملی فوتبال کره شمالی در جام جهانی 1966 انگلستان بازی کرده بود. این همان تیم فوتبالی بود که برخلاف انتظار همگان تیم‌های قدرتمندی را از سر راه برداشت، تا مرحله‌ی یک هشتم نهایی پیش رفت و شگفتی‌آفرین شد. تیم کره شمالی در بازی‌های آن سال به مصاف تیم قدرتمند ایتالیا رفت و یک بر صفر پیروز شد. پارک و دیگر بازیکنان کره شمالی، سرمست از این پیروزی معجزه‌وار، دسته جمعی به یک نوشکده‌ی لندن رفتند و تا صبح به عیاشی و شادخواری مشغول شدند. ظاهراً آن‌ها به‌حدی در این عیاشی شبانه افراط کردند که تا دو روز بعد نیز حالشان جا نیامد. تیم کره شمالی در همین روز، یعنی دو روز بعد از بازی با ایتالیا، به مصاف تیم قدرتمند پرتغال رفت. کره‌ای‌ها ابتدا با زدن سه گل پیش افتادند اما پرتغالی‌ها، که اوزه‌بیوِ سیاه‌پوست را در اختیار داشتند، در پایان بازی با نتیجه‌ی پنج بر سه پیروز شدند.
مقامات حزبی و حکومتی در پیونگ‌یانگ باخت تیم ملی فوتبال کره از پرتغال را نتیجه‌ی رفتارهای بورژوازی، ارتجاعی و امپریالیستی بازیکنان تیم کره تشخیص دادند. از نظر آن‌ها بازیکنان تیم کره شمالی با نوشیدن مشروبات الکلی و شب‌زنده‌داری عملاً موجب ضعیف شدن بدن‌های خود و شکست تیمشان شده بودند. تمامی بازیکنان تیم، به جز پارک دو ئیک که به سبب دل‌درد در اتاق هتل مانده و به نوشکده نرفته بود، به محض بازگشت به کره شمالی دستگیر و روانه‌ی اردوگاه‌های کار اجباری شدند.